Vanavond was zo een avond die moeders met hun dochter moeten door brengen. Onze vijfjarige had een generale repetitie voor haar dansshow binnenkort. Achter gesloten deuren repeteerden ze nog wel. Ondertussen zat ik buiten tot het eind van de repetitie met mijn vingers op een tafel te tappen. Ik was zo benieuwd hoe ze het zou doen, zo voor het eerst op een echt podium in een echte zaal. Da’s nog net iets anders dan het schoolfeest van de kleuterschool. Ik zal nog even moeten wachten om het te ontdekken. Ook haar outfits blijven een goed bewaard geheim. Het enige dat ze me toevertrouwde is dat roze gelakte nageltjes er wel mooi bij zouden passen.
Als beloning voor het (vermoedelijk) harde werk op de repetitie, gingen we samen iets eten. Belofte maakt schuld. Deskundig verstopte ze de snoepjes die ze nog gauw in haar mond propte voor ze buiten kwam. Voor een vijfjarige die een lange dag achter de rug heeft, gedroeg ze zich voortreffelijk in The Lodge. Ik vertrouwde haar toe dat mama en papa daar een feest gaven toen ze trouwden. Dat maakte haar avond al helemaal speciaal.
Proper speelde ze een kinderspaghetti en een broodje naar binnen. Als wij thuis spaghetti serveren, vind je die na het eten terug in de zone tussen haar hoofdharen en haar navel. Als ze een goeie dag heeft, geraakt ie soms tot tussen haar tenen. Nadien lurkte ze vlijtig aan haar Cola. Ze bleef netjes op haar stoel zitten. Mijn ogen vielen bijna uit hun kassen. Gezinsmaaltijden zijn hier vaak een combinatie van kabaal, rotzooi en eeuwig gekwebbel. Wat een contrast!
De Dochter kan er echt van genieten om al eens meisjesdingen met mama te doen. Vooral gaan shoppen en iets gaan eten zijn haar favorieten. We babbelen over vanalles: school, hobby’s, vriendjes, de broers, papa, …. Ze blinkt dan van contentement. Je zou voor minder als je constant tussen 2 broers zit. Daar moet je mee vechten en voetballen en zo. Miss H observeert de medemens al even graag als haar moeder. Dat levert leuke gesprekken op 🙂 Maar het voelt wel goed als je anderen knikkend ziet kijken met een blik die zegt ‘amai, da’s een flinke zeg’. Da’s leuk voor haar maar ook voor mij. Teken dat ze toch iets opsteken van onze opvoeding. Een mens zou er op den duur aan gaan twijfelen als er weer eens een schep puree door de lucht vliegt of een onderbroek aan de luchter hangt.
Fier als een plastieken gieter reed ik met dochterlief naar huis.Daar stonden nog enkele pannenkoeken af te koelen. Ze hoefde maar lief naar papa te plimpen met haar ogen en er stond al een bord klaar. Daar lag een pannenkoek met choco die smeekte: ‘Heleen, eet mij op!’ Wat ze dan ook met veel smaak deed. Mijn dochter lijkt een bodemloos vat te zijn. Groeispurtje zegt u? Neuh 😉