Jaja, het waren weer boeiende conversaties met de kroost in de auto vandaag. Onze zesjarige had een polsbandje behoorlijk strak aangetrokken toen we na een uitstapje terug naar huis reden. We hadden hem thans gevraagd te wachten tot thuis om dat bandje uit te doen. Kinderen en geduld, je krijgt het zelden fatsoenlijk in 1 zin gegoten. Dus er was veel gefriemel en gefrunnik met als resultaat een bandje dat nog strakker zat in plaats van losser.
De Wederhelft kreeg het er danig van op zijn heupen en zei dat de zoon zijn pols nu geen bloed meer kreeg. 6 oogjes op de achterbank keken hem vol ongeloof aan. Ik kon het niet laten om daar aan toe te voegen dat lichaamsdelen die geen bloed krijgen, sterven. En als die dingen helemaal dood zijn, dan vallen ze er af. Paniek maakte zich mester van onze oudste. Hartverscheurend begon hij te wenen terwijl hij afscheid nam van zijn hand. Natuurlijk was het volgens hem allemaal de schuld van zus. We lieten hem even sudderen. Misschien zou de boodschap ‘leer eens luisteren’ dan beter blijven hangen.
Ik vroeg droogjes welke kleur zijn hand ondertussen al had. ‘Géén meer mama, het onderste stukje heeft al geen kleur meer!!!!!’ Met mijn meest ernstige blik zei ik ‘Oeioeioei, en kan je je vingers dan nog wel bewegen jongen?’ Intriest volgde er een trillende ‘ja’. Bwah, dan heeft hij nog wel wat tijd. Plots snifte hij ‘jamaar als mijn hand dood gaat, dan ga ik toch ook dood?’ Hola… ‘Neenee, alleen uw hand gaat dan dood jongen, de rest blijft leven.’ Hij zag terug een lichtpuntje aan het eind van de tunnel. Toen diende het volgende drama zich aan: ‘Jamaar mama, de kindjes gaan mij wel uitlachen als ik maar 1 hand heb hè!’ ‘Goh jongen, daar zou ik niet wakker van liggen hoor. Bedenk eens hoe je je gaat aankleden en met je Lego spelen want dat ga je wel anders moeten doen hè.’ Ik weet het, dit is slecht.
Hij was al oplossingen aan het zoeken. Maar toen realiseerde hij zich weer iets. ‘Zeg mama *snif* als mijn hand er dan af valt, dan ben ik die voor altijd kwijt en dan ga ik die nooit meer terug zien?!’ Ik wilde in schoonheid eindigen dus ik zei op geruststellende toon ‘Maar nee, we zullen uw hand wel in een doosje bewaren jongen.’ Vanachter het stuur siste De Wederhelft of dit wel een pedagogisch verantwoorde reactie was. Volgens de decibels op de achterbank was het dat niet. Tijd om er mee te kappen. ‘Jongen, denk je nu zelf niet dat wij al lang gestopt waren langs de kant van de weg om jou te helpen als het echt zo erg zou zijn?’ Het snikken stopte. ‘Maar mijn hand heeft echt geen kleur meer hè mama, ik zie dat!’ ‘Da’s niet erg. Als ze zwart begint te worden, dan moet je je wel zorgen beginnen maken.’ Hij nam vrede met de situatie.
2 minuten later miepte hij ‘Mama, ik voel me niet zo goed.’ Ik hoorde naast me iets over placebo’s vallen. Eens thuis gekomen moest ik het wel weten. Ik wilde zijn vraag kunnen beantwoorden. Volgens internet duurt het ongeveer 3 dagen eer je hand volledig afgestorven is nadat je die afbindt. Hij vindt dat nog goed meevallen. Heeft ie weer een straf verhaal om op school mee uit te pakken 😉