Vandaag had ik een boeiend gesprek met een toffe madame. We hebben allebei 3 kindjes, een hardwerkende partner, een werkersmentaliteit (jaja, dat kan in de overheid aarden) en enkele gelijklopende opvattingen. Ik vertelde haar over onze verhuis en onze verbouwplannen. We zijn nog druk bezig met de plannen van de architect en de cijfertjes die daar aan vast hangen. Ze zei me dat we maar best ons geld konden investeren in ons huis en in vakanties want sparen brengt toch niks meer op. Dat heeft me aan het denken gezet. Ik ben het daar deels mee eens. Met het begin en met het einde van de zin meerbepaald.
Spaarboekjes brengen tegenwoordig inderdaad niet veel op. Investeren in immo daarentegen is nooit een slechte zaak. Ook al crasht de vastgoedmarkt, dan heb je tenminste nog steeds een dak boven je hoofd. Maar ik vind het toch geen slecht plan om te proberen ook wat te sparen. Als mijn man en ik allebei zonder werk vallen, kunnen we bij de bakker niet met 2 bakstenen en een stuk dakgoot ons brood betalen.
Wij hebben 3 kindjes op de wereld gezet in 3 jaar tijd. Dat kan betekenen dat over een kleine 15 jaar onze 3 kinderen samen in het hoger onderwijs zitten. Niet dat ik hen zal verplichten om verder te studeren maar ik ga er bij de financiële planning wel van uit. Kinderen in het hoger onderwijs kosten geld. Veel geld. Meer dan het bedrag van de kinderbijslag. Ze zullen daar zelf een gedeelte van moeten betalen. Met geld waar ze op een legale wijze aan gekomen zijn door bijvoorbeeld weekendwerk of vakantiewerk te doen. Want tweeverdieners die stevig bijdragen aan de sociale zekerheid krijgen van vadertje staat geen studietoelage. Terwijl onderwijs een cruciale factor is in de strijd tegen armoede.
Veel mensen verklaren ons zot als ze horen welke plannen we hebben met onze huidige woning. Ja, het zal een groot huis zijn als het helemaal klaar is. En ja, er zit een aardig lapje grond rond naar hedendaagse normen. En nee, ik schaam me daar niet voor. Mijn man en ik werken hard om dit te realiseren want we doen dit volledig met onze eigen middelen en die van de bank. We krijgen geen sponsoring van suikertantes. Dat willen we ook niet. Wij moeten tegen niemand eeuwig ‘dank u’ zeggen, dit project is volledig van ons (nu ja… momenteel nog van de bank) en dat zal het ook blijven. Volledigheidshalve: een welgemeende dank u is wel op zijn plaats voor onze naasten die ons nauw aan het hart liggen, waar we 24/7 op kunnen rekenen en vice versa. Zonder hen zou ons leven veel gecompliceerder zijn.
Waarom kiezen we in hemelsnaam voor dit project? Waarom willen wij in de ogen van sommigen een half kasteel neerpoten in hartje Molenstede? Het antwoord is simpel: voor onze kinderen. Ze hebben nu een grote tuin waar ze hun energie in kwijt kunnen. Dat zorgt voor minder stress en conflicten tussen hen onderling maar ook wij merken als ouder het verschil. Ze zullen elk een ruime slaapkamer hebben waar plaats is voor een bureau en een kleine zithoek. De zolder is ruim genoeg om er een klein appartement van te maken.Er komt ook een speelkamer en een bureau. Dat is in dit huishouden geen overbodige luxe. Ook wij moeten ons soms eens kunnen terugtrekken uit de drukte om ons werk gedaan te krijgen.
Met deze investering willen we er voor zorgen dat onze opgroeiende kinderen zich thuis voelen in ons huis. Ze hebben een plekje voor zichzelf als ze even aan de drukte willen ontsnappen. Later wordt dat een plekje waar ze met hun vrienden (een lief mag hier pas binnen als het mijn keuring doorstaat…) kunnen chillen of hoe ze dat dan ook noemen. Ze hebben een zekerheid. Stel dat ze het nest verlaten en dan een tegenslag tegen komen. Wat dan? Dan kunnen ze – als ze dat zelf willen – altijd terecht bij ons. Hun kamer blijft van hen. Ze zijn altijd terug welkom in hun nest 😉
Als mijn man en ik later terug een pamper dragen, onze kwijl in onze navel laten lopen en niet meer kunnen uitbrengen dan ‘kkkrrrppfffttt’, dan verkopen ze de boel voor mijn part zodat ze gelanceerd geraken in het leven. Krijgen ze het niet verkocht? Hell, het is groot genoeg voor hen om er samen met hun huishoudens in te wonen!
Waarom deel ik dit met jullie? Om iedereen eens te laten stilstaan bij zijn eigen prioriteiten. Bij ons liggen die bij de kinderen. Bij anderen kunnen die anders liggen. Alle respect daarvoor. Wij kiezen bij wat we doen bijna altijd voor een grondige voorbereiding en we toetsen onze ideeën op hun haalbaarheid, ook op lange termijn. Carpe diem is héél leuk maar als het gaat over onze toekomst en onze centen, huldig ik een ander principe 🙂 Waarmee ik niet wil zeggen dat wij niet op vakantie gaan. Dat hoort er binnen de mogelijkheden al eens bij. De boog kan niet altijd gespannen staan. Dat houdt niemand vol.
Alle respect om voor dit soort van ‘sparen’ te kiezen. Al kies ik zelf niet echt, want alles hangt af van je eigen draagkracht. Beggers can’t be choosers, zoals dat gaat. Wat me echter altijd is bijgebleven over vastgoed is (op de woeker-prijzen na) dat ènkel de goed onderhouden woningen echte waarde houden. Vele mensen kopen wel een woning, maar laten na om dit continue als een investering te zien (een lopende rekening die eigenlijk duur uitkomt in vergelijking met andere spaarvormen… een aandeel heeft geen lekkend dak bijvoorbeeld – al kan het wel van de ene minuut op de andere ‘weg’ zijn). Alles heeft natuurlijk voor- en nadelen, maar sparen dmv een woning uit te bouwen is wel nuttig voor de kinderen uiteraard. Dit is ook onze prioriteit, maar zonder kinderen zou ik er no-way aan denken in vastgoed te investeren. Puur financiëel gezien ben je dan een melkkoe van de staat, bouwbedrijven en allerlei administraties… maar ja, voor je kinderen heb je dit dubbel en dik over (en dat weet de overheid).