Vandaag las ik een artikel waar ik bijna appelblauwzeegroen van uitsloeg. Dit is het. Anno 2014 gaan de ogen van de VDAB open. Ze hebben de feedback nodig van werkgevers die sollicitanten over de vloer krijgen die door de VDAB begeleid worden. Sta me toe een sarcastische lach te onderdrukken. Nee, toch maar niet. Ik ga even schaterlachend over de grond rollen.
Sollicitatiebewijzen
Decennia lang is dit immers een grote bron van frustratie van personeelsverantwoordelijken overal te lande. Je schrijft een vacature uit, plaatst die gratis op de website van de VDAB en dan begint het. Je krijgt mails, telefoontjes en bureelbezoeken van hoooopen mensen. Er zitten oprecht geïnteresseerde kandidaten tussen, die helpen we met plezier verder. Helaas krijgen we vaak te horen ‘Ja, eigenlijk wil/kan ik hier niet komen werken hoor maar de VDAB heeft me gestuurd dus kunt u alstublieftdankuwel even een bewijsje geven dat ik hier gesolliciteerd heb?’ En weg zijn ze weer. Gerustgesteld dat ze weer een tijdje met rust gelaten worden want ze kunnen bewijzen van sollicitaties voorleggen. Zelfde verhaal voor werklozen die aan hun water voelen dat ze in de problemen dreigen te komen bij de RVA.
Soms, maar lang niet altijd, eigenlijk meer niet dan wel, dus eigenlijk bijna nooit, stuurt de VDAB een formulier. Daar staat dan op wie ze naar ons doorverwezen om te solliciteren en dan vragen ze onze feedback. Als het me dan te hoog zit, neem ik de telefoon om een korte toelichting te geven bij mijn antwoorden. Wat je dan aan de andere kant van de lijn hoort, doet je niet bepaald zin krijgen om je energie nog langer in het invullen van dat formulier te stoppen.
Databank werkzoekenden
Nog een leuke is de databank van werkzoekenden die werkgevers gratis kunnen consulteren. Ik consulteer die soms als we knelpuntberoepvacatures ingevuld moeten krijgen. Het gaat hier dan vooral om verzorgenden en poetsvrouwen. Da’s zowaar nog leuker dan wat hierboven beschreven staat. Je zoekopdracht levert een aantal kandidaten op die voldoen aan de criteria die je opgaf. Dat kunnen zowel werkende als niet-werkende werkzoekenden zijn. Ze kunnen zichzelf online hebben ingeschreven of dat kan gebeurd zijn in samenspraak met een trajectbegeleider van bijvoorbeeld de VDAB.
Je zou dan denken dat zoiets een garantie geeft op geïnteresseerde werkzoekenden die oprecht willen werken. Niets is minder waar. Of je krijgt ze niet aan de lijn. Of ze hebben een professioneel e-mailadres à la pijpthetwituitjeogen@hotmail.com (neen, dit verzin ik helaas niet). Of ze zijn Oost-Indisch doof als je de woorden ‘poetsdienst’ en ‘vacature’ gebruikt tijdens het gesprek. Of ze zeggen zonder boe of bah dat ze zich moesten laten inschrijven bij de VDAB maar dat ze liever met rust gelaten worden. En dat blijkt allemaal maar te kunnen en zonder gevolg te blijven.
Vergeet de keerzijde niet
Een werkgever wordt er niet bepaald vrolijk van. Helemaal moedeloos word je als je het omgekeerde mee maakt. Bij mijn vorige werkgever kwam een dame bij me langs. Ze was rond de 55 jaar. Die kunnen nog werken, da’s waar. Mààr… Deze mevrouw werd behandeld voor borstkanker. Dat heeft ze ook meegedeeld aan haar begeleidster bij de VDAB. Toch werd zij verplicht te komen solliciteren. Hier kon mijn verstand niet bij. Ik beloofde haar dat ik contact zou opnemen met de VDAB. Zo gezegd, zo gedaan. ‘Ja mevrouw, wij weten dat X ernstig ziek is maar dat belet haar niet om nu reeds op zoek te gaan naar een betrekking die zij na haar ziekteproces kan uitoefenen.’ Ik ga mijn antwoord op die mededeling censureren.
Bezint eer ge begint
Mijnheer Fons Leroy, ik heb niks tegen u. Integendeel. Het siert u dat u werkzoekenden beter wil begeleiden. Chapeau ook dat u controle en sanctionering een keertje kritisch wil bekijken. Maar alsjeblieft, consulteer eerst uw achterban (lees: uw personeel) vooraleer u zulke dingen zegt in de media. Veel collega’s van me hebben er vandaag een tros grijze haren bij gekregen. Kom gerust eens op de koffie, dan babbelen we er eens over.