Vandaag was een échte vrijdag de 13e zoals een vrijdag de 13e hoort te zijn. Ongeluk en rampspoed kwam over mij. Al bij al heb ik van elke tegenslag iets leuks kunnen maken tot tevredenheid van het gezelschap waarin ik vertoefde. Op weg naar huis volgde de druppel. Die ene druppel die de emmer doet overlopen. De moed zakte in mijn schoenen. Op zich om iets onnozels maar het was er even teveel aan.
Toen ik richting huis wilde vertrekken, bleek mijn fiets andere plannen te hebben. Mijn vernuft vermoedde dat de ketting er af lag. Dus ter hoogte van het ziekenhuis stopte ik om het spel te onderzoeken. Nergens zag ik waar de ketting verkeerd lag. Dat kan aan mij liggen want ik ben niet bepaald technisch aangelegd. Bon, even een berichtje sturen naar het gezin dat ik wat later thuis zou zijn. Met mijn fiets aan de hand vatte ik mijn tocht naar huis aan.
Enkele meters verder passeerde ik 2 mannen op een bankje. Zij waren duidelijk patiënt in het ziekenhuis en hadden me geobserveerd terwijl ik mijn fiets onderzocht. Eén van hen stond recht. Hij zag er belabberd uit. Zijn ogen zaten wat dieper in hun kassen, hij keek vermoeid. Aan zijn arm bengelde een infuus. Ter hoogte van zijn nek zat een dik verband. Die man maakte mijn dag helemaal goed. Hij zei namelijk ‘juffrouw’ tegen me 🙂
De schat bood zijn hulp aan. Ik schaamde me rot dat een halve dode mijn fiets per se wilde oplappen. Stamelend probeerde ik hem duidelijk te maken dat hij rustig mocht blijven zitten, te voet is de weg naar huis even lang als met de fiets. Hij glimlachte eens en bekeek mijn ketting. De staander waar het infuus aan bengelde, zat in de weg. Dat enerveerde hem een beetje. Maar hij leek blij dat hij zich eens nuttig kon maken tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis. Dus moest ik hem laten doen. Ook al wrong dat vanbinnen. Maar voor hem betekende het veel op dat moment.
Het probleem bleek te zitten in mijn versnellingen. De tandwielen gingen niet akkoord met wat de versnellingen bestelden. Korte tijd later was het probleem opgelost. Op mijn kleinste verzet kon ik toch nog naar huis fietsen. Moest hij niet aan draadjes en onder verbanden zitten, dan was ik rond zijn nek gevlogen! Als iemand van jullie weet over wie ik het heb: bedank die man dan een 5001e keer van me alsjeblieft! Terwijl hij zich terug recht zette, probeerde ik de naam op zijn armbandje te lezen maar hij was te snel weg.
Om maar te zeggen: niet elke medemens is egocentrisch en ongeïnteresseerd. Er bestaan wel degelijk brave, behulpzame mensen. Als je zelf het goede voorbeeld geeft, dan zal je merken dat anderen jou ook met alle plezier helpen als het nodig is.