Hier zijn ze helemaal gek geworden! Echt, ik overweeg om me gaan aan te bieden bij een asiel. Al het meubilair staat her en der verspreid of is gewoon wég. Zelfs mijn salon en mijn krabpalen staan niet waar ze moeten staan. Mijn innerlijke autist wordt stapelgek tegenwoordig.
’s Ochtends krijg ik nog de tijd niet om wakker te worden want voor dag en dauw stoppen hier busjes met stevig gebouwde mannen. Die slepen tonnen materiaal binnen en maken daar een kabaal van jewelste mee. Gisteren wandelde ik de living (wat er voor moet door gaan) binnen om het hen eens ferm te zeggen maar denk je dat het iets uithaalde? Noppes. Nada. Ze glimlachten toen ik daar van mijn oren stond te maken. Ze keken letterlijk op me neer, puh!
Muren gaan hier tegen de vlakte alsof het niks is. Die gasten breken het nest van mijn baasjes af en zij laten hen nog gewoon doen ook! Waar moet mijn kattenbak en mijn eten binnenkort staan als hun nest gesloopt is? Hebben ze daar al eens aan gedacht? Omdat mijn baasjes de ernst niet in zien van wat die vandalen hier aanrichten, besloot ik vandaag het heft in eigen handen te nemen. Parmantig wandelde ik hun nest binnen… en kreeg daar bijna een lading vallende bakstenen over me! En weer keken die bonkige kerels alsof ze het grappig vonden dat ik daar passeerde. Echt, ik had ze in hun enkels kunnen bijten!
Trouwens, hun bestelwagen mogen ze ook wat beter onderhouden. Ik nam er vanmiddag een kijkje in en struikelde over alle spullen die ze daar in bewaren. Ik wilde net één en ander gaan saboteren om het nest van mijn baasjes te beschermen toen ze me op heterdaad betrapten. Ik vloog uit de camionette. Volgende keer beter.
Dagen op rij heb ik geen siësta kunnen doen, het wreekt zich op mijn humeur. Hopelijk blijven die vandalen hier weg. Mijn witte pootjes zien begot grijs en bruin door de vuiligheid die ze achterlaten. Ik vind het maar niks. Wat bezielt mijn baasjes toch om hun nest zo te schandaliseren?
