Meteorologisch hete dagen hebben een speciaal effect op de mensheid. Volwassenen klagen over de warmte, kinderen zijn balorig. Da’s hier niet anders. De 3 kleuters des huizes stapten na school uit de auto en stormden richting voordeur. Zweetslierten vlogen in het rond in hun onmiddellijke omgeving. Ze waren helemaal rood aangelopen na een ganse dag buitenpret op school. In volle zon bij 35°! Ach ja, binnen is het lekker koel, dan verdampt al dat zilte vocht snel en krijgen ze terug een normale kleur.
Je merkt aan onze kroost dat het parabloed van 3 generaties voor hen nog wat is blijven plakken want opgeven staat niet in hun woordenboek. Van de voordeur stormen ze rechtstreeks naar de achterdeur om verder te gaan spelen. In volle zon bij 35° want de schaduw vinden we niet leuk hoor mama! Nadat ze rustig de terrastegels sloopten terwijl ik aardappelen slachtte voor het avondmaal, werden ze verplicht tot huisarrest in een aangenaam koele keuken en living. Wat een straf zeg. Tssss, wat ben ik toch een ontaarde moeder. Soit, ze lieten het niet aan hun hartje komen en speelden samen. Soms verloopt dat proces harmonieus maar vaak lijkt het of de Arabische Lente zich hier in huis afspeelt met onze pagaddertjes.
Terwijl ik de achterdeur ‘op kip’ (niet het beest) zette om ontsnappingspogingen te voorkomen, hoorde ik een doffe slag in de keuken gevolgd door ‘auuuuuwwwwoeoeoeoeoe’ en andere oerkreten. Dat gebeurt wel meer, het zal wel meevallen. Dacht ik. Plots hoor ik de zus van 4 op bedenkelijke toon tegen de broer van 3 zeggen ‘Kijk Jasper, da’s nu precies toch veel bloed bij Robin hè?’ PANIEK! En net dan belt je baas om iets te vragen over het werk :s
Ik vlieg in Megamamatempo naar de keuken en aanschouw daar pure horror: een huilende 6-jarige die van zijn neus tot zijn voeten onder het bloed zit. Gelukkig droeg hij vandaag een rode t-shirt, anders zag het er nog rampzaliger uit. Bloed stroomde uit zijn neusgat en uit zijn mond. Gelukkig volg ik jaarlijks een bijscholing EHBO zodat mijn brevet van hulpverlener geldig blijft. Ik bleef er dus cool bij, kalmeerde de 2 anderen en zette hen voor tv zodat ik me op de oudste kon concentreren. De neusbloeding was al vlug gestelpt maar zijn lip bleef bloeden. Al na enkele minuten had hij dezelfde mond als Angelina Jolie. Beuh. Zijn neus begon ook wat op te zwellen. Hmmm… Wat was hij in hemelsnaam toch van plan? Testen hoe een bull-dog aan zijn smoelwerk komt? Op mijn pas gepoetste vloer? Zucht. Na de eerste hulp beslist om toch maar op zeker te spelen: naar spoed. Zo staat het immers in mijn handboek van het Rode Kruis: als de neusbloeding het gevolg is van een slag dan moet je doorverwijzen naar een arts.
Jaja, geweldig plan. Naar de dienst spoedgevallen rijden met een hongerige kleine net als het etenstijd is. Gelukkig bleef hij dapper zijn doekje voor het bloeden op zijn lip houden. Samen wachtten we in de onderzoekskamer op de dokter. Ik kon mijn ogen niet afhouden van de koteletten die zijn lippen nu geworden waren. Rood, paars, blauw, … het zat er allemaal in. Nog steeds was zijn onderlip licht aan het bloeden. En dan komt de dokter binnen… Zoonlief vertelt uitgebreid dat het allemaal de schuld van zijn zus is en de man leek het te begrijpen. Ik denk dat die zelf ook een zus heeft. Zussen zijn geweldig en ik kan het weten. Ik ben er zelf namelijk eentje.
Robin mocht al vrij snel mee naar huis. Niks ergs aan de hand maar dan zijn we tenminste gerustgesteld. We moeten hem vannacht wel enkele keren wakker maken en zijn neus de volgende dagen in de gaten houden. ‘Want een neusbreuk daar doen we eigenlijk niks aan hoor mevrouw. Als het er na 3 à 4 dagen vreemd uitziet, dan ga je er best eens mee naar de dokter.’ Tot zover de waarde van de EHBO-lessen van het Rode Kruis 😉