Iedereen heeft het als kind wel gedaan. Tikkertje spelen. We verzonnen vroeger oneindigduzendveel varianten: tikkertje hoog, tikkertje laag, potteke stamp, tikkertje kleur, enzoverder. Vandaag ontdekte ik een nieuwe variant toen de kleuters des huizes voor een keertje fijn samen aan het spelen waren. Toen ik het hoorde en zag dacht ik bij mezelf ‘Het is officieel: ik ben een oude doos’.
De 5-jarige tegen Raketman: ‘Gaan we tikkertje pijn spelen?’
Enthousiaste Raketman met gelijmd hoofd na een recente valpartij: ‘Jààààààà!!!!!!!’
Terwijl deze informatie tot me doordringt en mijn wenkbrauwen aan het fronsen zet, stuiven ze al door de living. Ik ga er nog steeds van uit dat ik het niet goed begrepen heb en laat hen achter elkaar aan hossen. De 5-jarige lapt Raketman op zijn arm. Ik vermoed dat dit het ’tikken’ van vroeger is. Hij is’em dus. Nu gaan we wat beleven… Niet dus. In plaats van achter zus aan te gaan roept hij verontwaardigd ‘Néé, dat telt niet, jij moet stampen!!!!!’
WTF? Doet een lap op uw arm niet genoeg pijn? Tijd om in te grijpen! De rol van strenge mama wordt me niet in dank afgenomen. Het spel wordt stilgelegd en verontwaardigd ruimen ze wat op. Als beloning voor dat laatste, mogen ze even tv kijken. Het eerste wat we zien is ‘Raving Rabbits‘. Ik weet meteen waar de kinders hun inspiratie vandaan halen…