Onlangs bezochten we met de kinderen het Voedingssalon. Je proeft daar de ene lekkernij na de andere. Hoewel… Wat voor de ene een lekkernij is, is dat niet per se voor de ander. Dat is in ons gezin niet anders.
Waar de dochter in de zevende hemel was met haar portie gedroogde aardbeien, kregen we onze zoon (8 jaar) niet voorbij de stand met insecten. All you can eat… Hij heeft dat ooit al eens geproefd en vindt een wormpje op zijn tijd best wel lekker. Dus kreeg hij van ons een zakje meelwormen mee naar huis. Dat heeft ie zo NIET van zijn mama hè! Maar ik geef toe, ik bewonder hem dat hij die dingen durft te proeven. Ik krijg het om psychologische redenen niet binnen maar ik probeer dat niet aan de kroost te laten merken. En dat lukt blijkbaar 🙂
En dan komt de vraag, natuurlijk net als De Wederhelft in het buitenland vertoeft: ‘Mama, mag ik morgen meelwormen in mijn koekendoosje om mee te nemen naar school?’ Oh gruwel, ik kon nog net mijn ontbijt binnen houden. Ik kon me er niet over zetten dat zakje open te doen en die beestjes over te hevelen in zijn doos. Maar morgen, als papa thuis is, mag onze kleine een wormpje eten 😉
