Deze week kreeg ik de kans om Suite Française in avant-première te zien. Vrouwelijk België kent deze film waarschijnlijk als ‘de Hollywoodfilm van Matthias – lekker ding – Schoenaerts’. Voor mij was het de film die was gebaseerd op de dagboeken van Irène Némirovsky (jaja, ik heb de naam moeten opzoeken), een dame die overleed in een concentratiekamp tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Suite Française schetst een minder bekend beeld van de oorlog. Deze film barst niet van dood en verderf noch van spectaculaire bombardementen met de bijhorende special effects. Suite Française vertelt het verhaal van burgers, arm en rijk, die ondanks de oorlog hun dagelijkse leven trachten verder te zetten. Het verhaal van de vijand die na de Franse overgave gehuisvest moest worden.
In de film zitten enkele straffe citaten die doorheen de film bekrachtigd worden. ‘Individuele acties betekenen niets’ bijvoorbeeld. Of hoe je het ware gelaat van de mens pas kent als je een oorlog start (de juiste formulering ontgaat me). Als je er over gaat nadenken, hebben deze uitspraken ook in de hedendaagse maatschappij een erg actuele waarde. De filmmakers tonen ook dat de Duitse soldaten in wezen ook maar gewoon mensen van vlees en bloed waren die meedraaiden, al dan niet volgens hun eigen wens, in de goed geoliede oorlogsmachine van de Führer.
Suite Française is een beklijvende film die je aan het denken zet. Hoe moet Lucille zich niet gevoeld hebben toen ze de waarheid vernam over haar echtgenoot, over het rad dat haar al enkele jaren voor ogen gedraaid werd door quasi iedereen in haar omgeving. Wat gaat er door je heen als je de vijand moet huisvesten, wetende dat je zoon zijn leven riskeert aan het front om deze figuren terug te drijven? Bruno von Falk moet zijn vrouw al vier jaar missen door de oorlog en het ziet er niet naar uit dat ze elkaar snel zullen terug zien.
Beeld het je eens in? Wat doet dat met een mens? Hoe ga je daar mee om?
In 1940 was er nog geen Facebook, geen smartphone. Je wist dus niet hoe het je gezinsleden verging als je gezin uit elkaar gerukt werd. Soms wist je niet eens waar je partner of kinderen zich bevonden, of ze überhaupt nog leefden. En toch mag dat niet aan je knagen want dan ben je niet geconcentreerd. Dan ben je met andere woorden een vogel voor de kat aan het front.
Het hele verhaal ga ik hier niet verklappen, maar ik wil jullie zeker de trailer niet onthouden: