Onze kroost interesseert zich voor geen meter aan voetbal. Zelfs onze jongens niet. De Wederhelft en ik weten dat een bal rond is en hoe een voetbalveld er ongeveer uit moet zien. Dat vat het zo wat samen. Ooit mocht ik eens naar Anderlecht – RWDM gaan kijken. Na 90 minuten wist ik welke speler het strakste poepje had (Zetterberg) en wie gezegend was met een schattig snoetje. Meer had ik van de match niet gezien. Dat ze in de tweede helft in een andere goal moeten sjotten dan in de eerste helft, was me niet eens opgevallen. Het zal u dus niet verbazen dat wij het WK Voetbal in Brazilië niet echt volgen.
De school doet dat wel. Vorige week zat er een briefje in de boekentassen met de vraag om de kinders vandaag te kleden in zwart, geel en rood vanwege de wedstrijd die Hak en Schup Rode Duivels vanavond speelde tegen Algerije. Zo gezegd, zo gedaan. Na school taterden ze in overdrive dat we om 6 uur de tv moesten opzetten voor de Rode Duivels met een hele uitleg er bij. Zo gezegd, zo gedaan. Het heeft me iets geleerd: voetbal kijken met onze kinderen is keitof! Je lacht je een kriek!
Het begon al toen Stram en Stijf Rode Duivels nog maar op weg was naar het veld: ‘Kijk mama, dat zijn die mannetjes die op onze stickers staan! Hoe cool is dat!!!!’ Elke speler kreeg een ukkie aan de hand om mee het veld op te zeulen. Brazilië is een land waar kinderen het niet zo goed hebben, voornamelijk in de favela’s is het over-leven als ik goed geïnformeerd ben. Kinderarbeid zou er ook nog behoorlijk veel voorkomen. Ik verslikte me dan ook toen ik mijn onbezorgde kroost enthousiast hoorde roepen ‘Kijk mama, als je in Brazilië gaat sjotten dan krijg je daar een kindje!’ Gelukkig weten ze niet beter, onze luxepaardjes die niet weten wat armoede en dwangarbeid is.
Toch willen ze laten zien dat ze er iets van kennen. Door elke teckel (maakt het toch leuker zo, niet?) zwaar te veroordelen. Zelfs het lichtste vermoeden van een teckel of hèèènssss kon op ‘boe’ en ‘ooh da mag ni’ rekenen. De dochter, de helderste van allen, haalde zich de toorn van de broers op haar nek. Terwijl ze achteloos aan haar vingernageltjes zat te prutsen riep ze gespeeld enthousiast: ‘Yesss, de witten hebben de bal!!‘ Ze meende het, dacht dat ze een übersupporter was die een ticket richting VIP-tent van de Rode Duivels verdiende.
Grote broer (7 jaar zonder enige kennis van voetbal) draaide zich om, fronste diep en mopperde ‘Hoe, vindt gij het goed dat de Rode Duivels de bal niet hebben?!’ Groot alarm in het hoofd van de zus. Ze moest iets verzinnen om haar blond moment te camoufleren. ‘Ah nee, da mag ni hè, allez Duivels!!‘ Broer knikte tevreden en las verder in zijn boekje.
En zo ging het maar door. Twee keer 45 minuten hoorde ik de zotste commentaren. Ze zouden zo live in de studio kunnen om de match te becommentariëren, het zou de kijkcijfers ten goede komen. Spijtig genoeg heb ik ze niet allemaal kunnen noteren en heb ik een geheugen als een zeef. Wel onthoud ik dat onze Duivels wonnen met 2-1 tegen Algerije. Proficiat Duivels en op naar de volgende!