Sinds enkele weken kijk ik naar The Sky is The Limit. Meer dan kijken mag je bij dat programma niet doen. Voor het begint, leg ik mijn verstand even naast me op tafel want anders erger ik me groen en blauw. Dat niet alleen, ik zou ook overlopen van medelijden met de rijkaards. Dit programma bevestigt nu eens perfect de heersende clichés over de gegoeden der maatschappij.
Materieel komen ze niks te kort. Integendeel. Wie het breed heeft, laat het bij voorkeur breed hangen volgens dit programma. Maar als maatschappelijk assistent kijk ik los door de façade. Ik zie mensen die niks te kort komen. Ik respecteer hen omwille van wat ze bereikt hebben in het leven. Ze zullen er ongetwijfeld voor geknokt en gezwoegd hebben. Echt, chapeau. Mààr…
Ik zie ook rijke mensen die per se een verhaal willen ophangen dat zegt ‘kijk hoe ik gelukkig ik ben want ik heb een villa, een sjieke auto en dure kleren’. Hun ogen zeggen echter ‘Is het dit nu? Ik heb een oppervlakkige relatie met een leeghoofd in een mooie verpakking maar wat heb ik daar aan? Ik heb een zwembad, een sauna, 20 paarden, een gevulde dressing zo groot als een appartement maar met wie kan ik dit delen? Ik ben bang om vrienden te maken want ik weet niet of ze oprecht mijn vriend willen zijn of dat ze andere bedoelingen hebben. Ik zit alleen in mijn sauna en heb niemand om een babbeltje mee te slagen. Ik heb zodanig veel prullerij gekocht dat ik mezelf sociaal isoleer. Ik hoef niet meer op café te gaan, naar de bioscoop of de sauna want ik heb al die dingen thuis.’
Maar wat met het kuddegevoel van de mens? We zijn nog altijd sociale wezens die anderen om ons nodig hebben. Er zijn einzelgängers die het tegendeel bewijzen. Maar de meerderheid van de mensen heeft sociale interactie nodig. Geef mij dan maar wat minder centen op de spaarboek. Ik ga liever op café, naar een festival, naar een publieke sauna.
Mijn kinderen kan je nog blij maken met een dode mus. Ze hebben ondanks hun prille leeftijd een goed besef van de waarde van geld en de waarden die in het leven belangrijk zijn. Ik kan gelukkig zijn om niks. De zon die op mijn rug schijnt maakt me blij. Zelfs als mijn huid niet bedekt is door een tuniekje van Chanel. Mijn kinderen die in het gras proberen een vogel te besluipen, dat tovert een glimlach op mijn gezicht.
En toch… Toch ga ik vanavond weer naar The Sky is The Limit kijken. Ik zet de bokaal voor mijn verstand alvast klaar 😉