Vanavond had Raketman training van het basket. Op vrijdag zijn er altijd wat meer ouders die ’s avonds in de cafetaria blijven plakken om naar de trainingen te kijken. De peanuts, het kleinste grut, traint op het veld dat het dichtst bij het raam van de cafetaria ligt. Héél veel ogen zijn dus op de kleintjes gericht tijdens die training.
5 minuten voor het einde van de training arriveerde ik om mijn peanut op te pikken. Met een bezorgd gezicht kwam de coach naar me toe. Op de achtergrond liep mijn kleuter op zijn handen richting zijn jas en sporttas. ‘Ik moet je iets vertellen,’ zei ze. Met Raketman weet je nooit wat je kan verwachten dus ik werd benieuwd. En bezorgd. ‘Jasper heeft vandaag iets vreemds gedaan.’ Mjah, in ons huishouden is ‘vreemd’ een relatief begrip. Even uitleg vragen dus. ‘Plots, midden in de training, trok hij zijn broek naar beneden. Hij stond daar in zijn onderbroek midden op het veld. Ik heb hem gezegd dat hij dat niet meer mag doen.’
Raketman hulde zich in stilzwijgen toen ik hem om uitleg vroeg waar de coach bij stond. Dat betekent meestal dat hij niet goed weet wat hij fout deed. Toen ze weg was, vroeg ik opnieuw waarom hij dat gedaan had. ‘Ik had het veel te warm mama.’ Waarom hij dan zijn trui niet uittrok? Hij bekeek me alsof ik een dom blondje van de hoogste categorie was en zuchtte diep terwijl hij met zijn ogen rolde. ‘Dat mag niet van coach Jolien mama!’ Gevolgd door grote ogen en ‘Ik zweette dààr wel hè mama!’
Daar sta je dan. Boos kan je niet zijn op zo een moment. Hij wilde niks doen wat niet mag van de coach maar hij wilde wel zijn probleem oplossen. We spraken af dat hij in het vervolg wel zijn sweater uittrekt en met blote armen verder sport. Toen we vertrokken, dierf ik niet goed naar al die mensen in de cafetaria kijken. Volgende keer gaat hij in een t-shirt met korte mouwen naar het basket, al vriest het stenen uit de grond 😉