Elke week opnieuw doe ik aan zelfkastijding. Ik weet dat ik er ongelooflijk slecht in ben en toch blijf ik het proberen, tegen beter weten in: op een efficiënte manier het boodschappenlijstje maken. Bloody hell, dat is nu eens een zuiver voorbeeld van typisch mannenwerk! Pas op, ik heb ook mijn sterke punten hoor. Plannen wat we de volgende dagen zoal gaan eten bijvoorbeeld. Eens ik dat weet, schrijf ik netjes de ingrediënten op.
En dan begint de miserie… Sojasaus? Dat zullen we nog wel in huis hebben dus dat hoef ik niet op te schrijven. Bloem? Bwah, daar hebben we altijd een paar kilogram van op voorraad dus dat hoeven we nu ook niet mee te brengen. Voorraad? Dat zal die van ons wel nagekeken hebben. En zo beste lezer, zo gaat het mis. Even in de kelder kijken of we genoeg aardappelen hebben. Terug boven komen en je realiseren dat je vergat te checken hoe het staat met de melkvoorraad. Bij gebrek aan een levend koebeest in de tuin is dat geen overbodige luxe. Hop, nog eens naar de kelder dus.
Dan begin ik te twijfelen of ik wel alle ingrediënten opgeschreven heb. Hààà zie je wel, gelukkig controleer ik mijn lijstje nog eens, de sojasaus en de bloem ontbreken! Dat geeft me het recht om mezelf even de huid vol te schelden voor mijn vergetelheid. Mijn blaadje begint aardig vol te geraken dus in elk vrij hoekje probeer ik nog 35 artikelen te wurmen om toch maar geen ander blad te moeten pakken. Ah nee, dan zou ik àlles moeten overschrijven.
Als ik denk dat ik zo ongeveer alles op het lijstje heb gezet wat we moeten gaan zoeken in de supermarkt, valt mijn oog plots op sojasaus en bloem. Verdikke An, waarom zet je dat er nu op, daar hebben we toch altijd massa’s van op voorraad?! Allez vooruit, schrappen die handel. Ik luister naar mezelf en met een eenvoudige pennentrek worden sojasaus en bloem van mijn lijstje verbannen. Tegen dat mijn halve trouwboek ‘s avonds thuis komt, ligt er een A3 te wachten waar je kop noch staart aan krijgt. Het ziet er nog mottiger uit dan een mindmap. Hij bekijkt de vruchten van mijn werk, zucht eens diep en begint aan het echte boodschappenlijstje. En als dàt klaar is, dan ga ik eens kijken naar mijn collectie kortingbonnetjes op het prikbord. En zo eindigt ook die van ons met een onoverzichtelijk boodschappenlijstje en lopen wij als kiekens zonder kop rond in de supermarkt. Komt dat zien, komt dat zien…