Nog één keertje slapen en de paasvakantie begint. Op school werd de afgelopen weken naarstig gewerkt rond het thema Pasen en al wat daar zo wat bij komt kijken. De vasten bijvoorbeeld. En het paasverhaal. Da’s logisch want onze kinderen gaan naar een katholieke school. Onze oudste zit in het eerste leerjaar. Hij heeft een heel toffe meester die al tig jaren ervaring op zijn teller heeft staan. Vandaag heb ik toch mijn wenkbrauwen eens gefronst.
Deze week bereikten mij verhalen van andere mama’s van klasgenootjes. Hun kind was beginnen huilen toen ze in de klas hoorden hoe Jezus aan zijn eind kwam. Onze zoon vertelde ook elke dag wie er nu weer was beginnen wenen omdat ze het zo erg vonden voor Jezus. Ah ja mama, want dat is wel erg hè als ze je aan een kruis nagelen met nagels door je handen en je voeten zodat je goed blijft hangen. En dan zetten ze dat kruis boven op een berg en ze lieten Jezus daar dan in de hete zon achter om te sterven… Voor een kind van 6 à 7 jaar geeft dat veel stof tot nadenken.
Ik bedacht me dat het er ‘in mijn tijd’ op de meisjesschool toch wat omfloerster aan toe ging. Wij lazen over het paasverhaal in een boekje. Die versie was echte niet zo Hollywoodiaans geïnspireerd als wat ik de laatste dagen hoor van mijn zoon. Vandaag is hij ook geknapt. Huilend kroop hij kort na bedtijd uit zijn bed en op mijn schoot. ‘Mama, ik ben bang! Ik wil niet sterven! Dan zie ik niemand meer! En ik ben nog nooit in de hemel geweest en ik ken daar niemand mama!’
Het gegeven ‘rijstpap met gouden lepeltjes’ bracht geen troost want dat lust hij niet. Voor zijn 70 maagden is hij nog te jong. Bon, dan filosoferen we maar even mee. We praatten even over de dood en het leven, over de hemel, over vriendjes en familie. Ik lieg niet tegen hem want daar is hij niet mee geholpen. Sterven hoort bij het leven en we moeten het allemaal ooit eens doen. Of het pijn doet, weten we niet. En hoe je in de hemel geraakt? Tja, wie zal het zeggen? Uiteindelijk is hij terug naar bed gegaan maar ik zag aan zijn gezicht dat het molentje nog steeds aan het malen is.
De volgende dagen mogen we ons ongetwijfeld nog aan enkele boeiende vragen verwachten…