Vanavond las ik dit. Ik fronste mijn wenkbrauwen zo hoog dat ze tussen mijn schouderbladen vast kwamen te zitten. Neen, ik ga niet met verwijten richting de ouders of het kind zitten slingeren. Over het hoe en wat spreek ik me niet uit. Het is al erg genoeg dat ze zo door het leven moet. Ze zal er de rest van haar leven de gevolgen van moeten dragen. Zowel fysiek als emotioneel.
Tijdens mijn opleiding maakte ik voor de hogeschool een werkstuk over obesitas. Ik sprak daarvoor met een psycholoog over de materie. Toen ik zijn uiteenzetting hoorde, dacht ik dat hij rijp was voor een consultatie bij zijn collega’s. Maar eigenlijk, als je er eens over nadenkt, zit er wel iets in zijn theorie. Niet voor iedereen natuurlijk.
De bevalling
De man stelde dat in een percentage van de ‘gevallen’ de kern van het probleem kon teruggebracht worden tot… de navelstreng. Frons. Maar als je het zo eens bekijkt, dan kan je je voorstellen dat bij mensen met weinig ‘karakter’ hier het probleem samen met hen het levenslicht ziet. Geboren worden is voor baby’s een traumatische ervaring. Na +/- 40 weken in donker, verwarmd water, worden ze verjaagd uit hun veilige nestje. Alsof dat nog niet erg genoeg is, worden ze vrijwel meteen fysiek gescheiden van hun moeder: de navelstreng wordt doorgeknipt en het ukkie wordt even weggebracht voor de eerste onderzoeken.
Geen navelstreng is op dat moment ook: geen eten. Baby laat zich dan normaalgezien van zijn lawaaierigste kant zien en wat doen we dan? We leggen baby met zijn neus tegen mama’s tepel. Na zijn eerste maaltijd valt ie meestal rustig in slaap. Hij is gesust. Hij is tevreden. Hij heeft geleerd dat eten er mee voor zorgt dat hij zich beter voelt. Het is wat simplistisch voorgesteld maar je ziet dit vaak terugkeren bij zwaarlijvige volwassenen. Eten brengt troost.
Opvoeding
Hoe gemakkelijk grijpen wanhopige ouders niet naar de koekjeskast om hun balorige peuter of kleuter het zwijgen op te leggen? Dit percentage stijgt nog wanneer de kleine het uithangt in het bijzijn van derden. Want je wil dat iedereen denkt dat jij het liefste en het braafste en het flinkste kind hebt. Kinderen hebben dat snel door. Als zoon of dochter tijdens het winkelen aldoor loopt te eisen dat hij of zij dat snoepje van dat merk krijgt, geven sommige ouders al te gemakkelijk toe om een scène te vermijden.
Macht
Hier zien we vaak dat eten gebruikt wordt in een soort van machtsstrijd. Als ik weiger te eten, dan halen mama en papa hun toffe trukendoos boven om me toch maar een hapje te laten nemen. Zie ze eens met mijn lepeltje patatjes als zotten door de living vliegen zodat het lepeltje in mijn mond kan landen 🙂 Of kijk eens hoe snel ik die koekjes krijg als ik me stampvoetend tussen de winkelrekken op de grond smijt? Jaja, velen herkennen het.
Ouders
Obesitas kan erfelijk bepaald zijn. Je zal de pech maar hebben om net dat gen in je lijf te hebben. Men kan ook enorm verdikken door het gebruik van medicatie, ook daar valt weinig tegen te doen. Maar je kan ook obees zijn omdat het deels je eigen schuld is. Kijk eens naar Amerika? Je maakt me niet wijs dat ze daar niet minstens ten dele verantwoordelijk zijn voor het obesitasmonster dat het land in de ban houdt. En die mensen kunnen geholpen worden. Als ze het willen tenminste.
In mijn nabije omgeving zag ik iemand een veertigtal kilo’s kwijt spelen, puur op karakter. Je moet iets vinden dat er voor zorgt dat je een knop kan omdraaien. Chapeau voor zulke mensen. Zij kunnen een voorbeeld zijn voor kinderen en volwassenen met hetzelfde probleem.