Vanaf vandaag telt dit huis 2 kinders in de lagere school en 1 kleutertje in plaats van het omgekeerde. Voor mijn moederhart voelt dat maar vreemd. Ze worden toch zo snel groot om het met een cliché te zeggen… Eén en ander verliep vandaag nogal moeizaam.
Onze kleinste, Raketman voor de vrienden, startte vandaag in de tweede kleuterklas. Aan school heeft hij een broertje dood, ook al is hij nog maar 4 jaar jong. Hij huilde niet op school maar vrolijk keek hij ook niet bepaald toen hij naar de juf mocht gaan. Troost u jongen, nog 14 jaren en dan zit je leerplicht er op. ’t Is voorbij voordat je er erg in hebt. ’s Avonds vroeg ik hem hoe zijn eerste schooldag geweest was. Terwijl hij naar de grond keek en tegen een steentje stampte mompelde hij ‘Stom, we hebben alleen maar saaie dingen gedaan. Een beetje kleuren en veel op het bankje zitten maar we hebben nog niet met het speelgoed mogen spelen!’ Een uurtje later stelt De Wederhelft hem bij thuiskomst dezelfde vraag. Raketman zet zijn meest fake happy face op en zegt ‘Superleuk!’ Ik kan mijn gezicht niet in de plooi houden 🙂 Hij kreeg van de juf een blauwe pluim omdat hij vandaag niet stout geweest was in de klas. Broer en zus keken goedkeurend toe. Enkele minuten later kwam hij stilletjes zeggen ‘Allez, maar een beetje stout hè mama’… Dat verklaart het gat in zijn broek ter hoogte van de knie 😉
De oudste van het nest begint aan het tweede leerjaar in de lagere school. Bij aankomst op de speelplaats rende hij meteen naar… zijn vriendinnetjes van het vijfde (nu zesde leerjaar) die hij 2 maanden heeft moeten missen! Daarna ging hij cool dag zeggen tegen zijn kameraden en werd er vrolijk gespeeld. Bij zijn meester had hij een leuke dag want ‘we hebben nog niks geleerd vandaag mama, we hebben alleen maar leuke dingetjes gedaan!’
Rest ons nog de middelste: Miss H. Al haar vriendjes en al wat haar bekend is van het schoolse leven, liet ze vandaag achter zich om versneld te starten in het eerste leerjaar. 2 maanden lang keek ze daar enorm naar uit! Tot vandaag. Ze kwam op de speelplaats van de lagere school, voordien verboden terrein en nu verplicht om daar te blijven. Wat een grote speelplaats, wat een grote kinderen. En véél! Oeoe en al die juffen en meesters waar ik er precies geen enkele van ken, holy crap! Niemand bekend verscheen in haar gezichtsveld. Ze schoof al een stapje dichter tegen me aan. Ik probeerde haar te overhalen om te gaan spelen op het klimrek samen met grote broer. U raadt het al: de juf trok een hartverscheurend huilende dochter van mijn lijf zodat ik kon vertrekken…
’s Avonds zag het er al beter uit. Miss H heeft al wat nieuwe kindjes leren kennen en ze zit naast een toffe gast in de klas. ‘Ah ja mama, uw voornicht is ook naar mij gekomen en die heeft met mij gespeeld en mij gepakt. 3 keer nog wel!’ Mijn voornicht? Na wat doorvragen begrijp ik over wie het gaat. ‘Heleen, dat is mijn achternichtje.’ ‘Waarom bestaat een voornicht niet mama? Waarom zijn er alleen achternichten? Kunnen die niet vooruit gaan?’ Al bij al had ze gelukkig een leuke dag gehad. Al was er wat ontgoocheling omdat ze vandaag nog niks geleerd hebben in de klas en omdat er nog geen huiswerk te maken viel.
Vanaf morgen gaat alles terug zijn gewone gangetje. Het zal weer even wennen zijn 🙂