… ga je als ouder enkele dagen door de hel. 2 weken duurde de kerstvakantie, het was een leuke periode. We sliepen wat langer, aten wat later en deden leuke dingen. De kinderen gingen maximaal een uurtje later dan normaal naar bed. Voor hen was de vakantie een héél lang weekend. Hobby’s stonden even op pauze zodat we doordeweeks minder gestressed van hot naar her moesten schieten. De familiefeestjes brachten genoeg leven in huis 🙂
En dan nadert het heimelijk: het einde van de vakantie. De boekentassen worden terug naar beneden gehaald. Eten doen we terug wat vroeger. De kroost gaat terug op gewone tijd naar bed. Zo zijn ze het terug wat gewend tegen dat de school terug begint, denk je dan hoopvol. Niks is minder waar!
3 dagen heeft het hier geduurd. ’s Ochtends tranen en miserie omdat ze niet uit hun bed konden. ’s Avonds tranen en miserie om hun huiswerk te maken. De gezinsmaaltijden waren niet de aangenaamste die er waren. Het leek wel of ik hen gebakken autoband met salpeterzuur serveerde. Naar bed gaan was ook een hele begankenis waar zelfs een strafstoel aan te pas kwam om rust te brengen op de bovenverdieping. Keek de ene kleine naar de andere dan volgde er gegarandeerd ruzie. Hoe vaak heb ik hen de afgelopen dagen niet laten spelen met als vuistregel ‘ieder speelt zelf iets en je raakt elkaar niet aan’.
Net tijdens die dagen kwamen er dan ook nog enkele aannemers langs voor onze verbouwingen. Daardoor lag Triple Trouble niet op het normale schoolslaapuur in bed. En dat hebben we geweten.
Gisteren was een dag met veel conflicten. ’s Avonds voelde ik me rotslecht. Heb ik nu echt zo hard gefaald als ouder? Wat voor monsters heb ik op deze wereld gezet? Waarom ben ik zo uitgevlogen, dat maakt de dingen alleen maar erger?! Toen ik hen naar bed bracht, kregen ze elk dezelfde boodschap mee: ‘Ga alsjeblieft flink slapen zodat morgen een leuke dag wordt want mama vond het vandaag geen leuke dag voor jullie en ook niet voor zichzelf.’
Vannacht daalde de Heilige Geest neer in Molenstede. Denk ik, ik kan het anders niet verklaren. Vanochtend waren ze merkelijk flinker. Vanavond verrasten ze me weer aangenaam. Etenstijd en bedtijd was nog niet wat het moest zijn maar er was een positieve evolutie merkbaar. Dat geeft me moed en hoop 🙂
Opgelucht halen we adem. Nog één dagje school en dan begint het weekend. Laat ons er van uitgaan dat het volgende week nog beter zal gaan. Op zulke momenten vraag ik me vaak af of dit elders ook gebeurt. Of dat het enkel mijn kinderen zijn die er last mee hebben om zich terug aan te passen aan het schoolse ritme. Of ben ik de enige die dat durft uit te spreken, dat kan natuurlijk ook 😉
Ik hoor het bij vrienden ook hoor, dat het die eerste week altijd weer aanpassen is. Zelf gaan we op maandagochtend ook niet altijd fluitend de deur uit he 🙂