Na jaren heb ik nog eens geprobeerd een gedichtje neer te pennen. Soms heeft het iets therapeutisch. ’t Is niet geweldig maar misschien heeft iemand er iets aan. Dus gooi ik het maar op tinternet…
Het gaat over onze angst voor verdriet. We duwen het weg en als het er is dan vechten we er tegen. We willen het niet, vinden er niks goeds aan.
Maar eigenlijk hoort verdriet gewoon bij ons leven. In al zijn vormen en intensiteiten. Hoe kan je waarderen wie je bent en wat je hebt als je nooit ervaart hoe het kan zijn als je gelukjes voor je neus weggemaaid worden?
Hier komt ie dan…
Mijn vriend verdriet
Aankloppen doet hij niet
Geen deur of muur houdt hem tegen
Geen hagel, wind, sneeuw of regen
Ijskoud kan hij zijn, bijzonder kil
Triest omdat niemand hem wil
Ik leerde hem te omarmen
Me aan zijn kilte te verwarmen
Want hoe hard en rauw hij ook kan zijn
Hij brengt niet enkel pijn
Als hij komt heeft hij altijd een koffertje mee
Met daarin een doosje of twee
Dan knielt hij naast me en houdt zich stil
Wacht tot ik hem omarmen wil
Soms blijft hij een uur, soms een week
Rustig wacht hij tot ik hem smeek
Om te gaan zo ver als kan, het liefst voor lang
Zijn doosje troost houdt hij teder naast mijn wang
Want mijn vriend verdriet wil voor me zorgen
Niet alleen vandaag maar ook morgen
Hij leert me plaatsen en beleven
Hij leert me om mezelf geven
Ook al maakt hij veel stuk
Zonder verdriet is er geen geluk
Dus als hij passeert, laat hem binnen
Je hart kan er alleen maar bij winnen
Kleine gelukjes worden groot
Nadat mijn vriend verdriet ze in zijn armen sloot.