Dat denken we vaak als we met een kritische blik naar onze prestatiemaatschappij kijken. Maar zijn er ook kinderen die anders durven en mogen zijn. Sinds enkele decennia (wat voel ik me oud als ik dit schrijf), verdiep ik me in hoogsensitiviteit. Enkele jaren geleden breidde mijn studiegebied zich noodgedwongen uit tot hoogbegaafdheid.
Als beiden in 1 kind verwerkt werden, heb je een specialleke waar onze maatschappij zich soms geen weg mee weet. Helaas rust op dit thema nog steeds een taboe. We hebben vanaf de zijlijn allemaal een bigbag vol tips voor ouders met kinderen die een autismespectrumstoornis hebben. We pretenderen allemaal een kind met ADHD wel in het gareel te kunnen laten lopen. Hoe vaak hoor je een ouder niet tegen iemand zeggen: ‘Dat moest die van mij eens zijn, hij/zij zou het wel weten.’ of ‘Bij mij zou dat niet pakken hoor.’ En zo kennen we allemaal wel enkele dooddoeners waar pedagogisch onderlegde ouders grijze haren van krijgen.
Weg met de stempels
Wel, bij gevoelige en clevere kinderen (ik heb het zo niet voor stempeltjes) is dat niet anders. Er bestaan kinderen die je niet straft met vakantieblaadjes. Er zijn kinderen die wel graag mee naar het journaal kijken mits wat duiding van mama of papa. Er zijn kinderen die kind zijn op hun eigen manier. Niet beter, niet slechter, maar anders. Elders in deze blog vind je enkele voorbeelden die illustreren wat ik bedoel met anders. Deze kinderen willen zich ook gewaardeerd en begrepen voelen. Neem hen ernstig. Als je dat niet doet, dreigen ze psychisch schade te lijden. Onbezorgd spelen doen ze heus wel. Maar nadenken en zich inleven des te meer. Dag en nacht. Op elke leeftijd.
Voorbeelden
Als mijn zoon van 9 me tijdens het eten vraagt: ‘Mama, wat is de zin van het leven als je toch moet sterven?’ dan voer ik daar met hem een ernstig gesprek over. Toen diezelfde zoon nog een kleuter was, stelde hij deze vraag ook. We kochten toen samen een boekje over rouw bij kinderen, ook al was er toen in onze directe omgeving geen sterfgeval. Het maakte één en ander wat beter bespreekbaar op die leeftijd.
Als mijn kind over mijn zwangere buik wrijft en zegt: ‘Mama, ik vind het zo erg dat je niet goed kan eten omdat er een baby in je buik zit’ dan meent hij dat ook. Als hij als zesjarige ’s morgens uit bed komt halen ‘want kom eens kijken hoe mooi die bloemetjes vandaag open staan mama en gisteren waren ze nog helemaal dicht’ dan ben ik niet boos omdat ik eigenlijk nog wat rustig wilde wakker worden. Als hij op zijn 9 jaar zegt: ‘Mama, weet je nog die ene keer dat ik zo hard gevallen was en schreeuwde van de pijn toen jullie mijn been verzorgden?’ dan erken ik dat, wetende dat dat pijntje dateert van zijn derde levensjaar.
Tip
Handleidingen voor het ‘omgaan met…’ bestaan er niet. ’t Is vooral trial and error. Maatwerk. Met het nieuwe schooljaar voor de deur, wordt het weer tijd om een actieplan uit te werken. Voor school, voor hobby’s, voor als de baby geboren wordt en het hele gezinsleven op stelten zet. En voorts kan je vooral nog je vingers kruisen en hopen dat je het iet of wat goed aanpakt. Omdat je weet dat je ook maar een mens bent en dat je ook missers maakt.