Kleuterpuberteit

Dochterlief wordt in januari 5 jaar. Tot voor kort was ze een schat van een kind. Lief, zorgzaam, grappig, …: ze had het allemaal. Tot voor kort dus. Onlangs gebeurde er iets in dat mooie kleuterhoofdje van haar. Er werden ergens 2 kabeltjes met elkaar verbonden die 1 woord in haar hoofd activeerden: TERREUR. Luisteren? Dat doen we niet. Wij zijn Miss H en wij heersen over de wereld. Geef mij eten, jij slaaf! Was mijn kleren en draag mijn boekentas!

Als we haar iets vragen, kijkt ze de andere kant op. Als ze niet de andere kant op kijkt, drukt haar pink ergens in haar oorschelp op het knopje ‘negeer alles’. Elke dag zijn er dingen die ze plots niet meer lust als het over broodbeleg gaat. Als we dan ‘s anderendaags die spullen niet meer tussen haar boterham smijten, is ze verontwaardigd. Thuis eet ze normaal goed, op school een stuk minder. Dagelijks komt de helft van haar lunch mee terug naar huis in de brooddoos. Erg frustrerend. Vanavond heeft ze helemaal niks gegeten. Zonde van de geflambeerde fazant met kroketjes en bijpassende saus.

Samen spelen met de broers is niet meer wat het geweest was. Het begint vreedzaam en luttele minuten later is minstens één betrokken partij aan het krijsen. Grote broer van 6 krijgt het er danig van op de zenuwen. Hij is normaal een goeie loebas maar het wordt zelfs hem te veel. Hij speelt nog liever alleen in de (niet verwarmde) veranda dan dat hij Diva in zijn buurt moet tolereren. Ik begrijp hem eerlijk gezegd wel hoor. Kleine broer daarentegen is op dat vlak een labrador. Enthousiast laat hij zich meezuigen in haar grillen en imiteert hij zijn zus. Sla een labrador met een krant tegen zijn hoofd en hij komt kwispelend terug om nog een lap te vragen. Zo dus.

Voor ons is het zenuwslopend. We doen ons best om niet te buizen op sfeer en gezelligheid maar af en toe verliezen we ons geduld. Ik weet dat roepen niet pedagogisch verantwoord is, maar het is hier de afgelopen dagen wel gebeurd. Pure onmacht ligt aan de oorzaak. Ik ben daar niet fier op. Het doet me pijn. Soms is er een kleine opflakkering en zie ik terug het Heleentje dat ik ken: lief, grappig, niet om een gekke uitspraak verlegen en een knuffelaar eerste klas. Meestal is ze ‘s ochtends zo, als ze nog even bij ons in bed mag kruipen.

Aan die momenten probeer ik me overdag op te trekken om de dag door te komen. Ik heb zelfs haar babyfoto’s vanonder het stof gehaald. Uit de grond van mijn hart hoop ik dat dit een fase is die nu op haar hoogtepunt zit en snel weer zal wegebben. Tegen dat we zover zijn, zal vermoedelijk de jongste aan de beurt zijn. En daarna zal de oudste wel in een soort van pre-puberteit of iets dergelijks komen. *zucht*

Als er brave zielen zijn die tips hebben om ons door deze periode te sleuren: deel ze alsjeblieft. Mijn gezin en ik zijn u erg dankbaar. Als afsluiter het gezicht van de terreur: