Raketman (3 jaar oud) heeft zich weer van zijn beste kant laten zien vandaag. Hij is het kind uit ons kroost waar je nooit gerust bij kan zijn. Constant scant hij zijn omgeving op zoek naar gelegenheden om een varkensstreek uit te halen. Ook al wonen we in Diest, hij is een rasechte Witte van Zichem. Inclusief wit kopke en helblauwe kijkers.
Deze namiddag ging ik de 3 stuks halen in de buitenschoolse opvang. Ze waren allen buiten aan het spelen. Mooi, dat valt mee. Dan kan ik ze vlot verzamelen en zijn we op tijd thuis want er staat nog één en ander op de planning. En dan begint het…
Eerst de dochter: ‘Mamààààààààà, ik moet nog pipi doen.’
– ‘Ga dan hier nog gauw meisje zodat de auto proper blijft.’
En ze gaat flink naar het toilet. Da’s een vrijgeleide voor de jongste om spontaan ook supermegadringend pipi te moeten doen. Hij snelt haar achterna. Als hij klaar is, loop ik al terug naar binnen om de boekentassen te verzamelen. Grote vergissing. Raketman blijft precies toch wel wat lang achter op het toilet. Ik besluit eens te gaan kijken. Als de onschuld zelve staat hij flink zijn kleine handjes te wassen… in het urinoir van de jongens! Hij drukt telkens opnieuw op de spoelknop om zijn handen nat te maken en plonst er dan vrolijk mee in het plasje water terwijl dat wegloopt. Het arme kind lijkt zich van geen kwaad bewust. Met grote, verbaasde ogen bekijkt hij mijn verschrikt gelaat dat wit en rood uitslaat.
Ik til hem op, laat hem zo ongeveer een halve meter voor me bengelen en wandel zo met hem naar de keuken van het personeel om daar zijn handen eens goed met zeep te schrobben. Vanaf het toilet tot aan de keuken was een druppelspoor van zijn nog natte handjes. Ondertussen leg ik hem uit dat hij zijn handjes niet in het urinoir mag wassen. Hij had het echt niet door, de stakkerd. Terwijl ik een handdoek neem om zijn handjes af te drogen, heeft hij ze al lang aan zijn nieuwe Plop-hemd afgedroogd. Zucht.
Thuis gaat alles even goed. Denk ik. Hij amuseert zich netjes met broer en zus. Er wordt al eens geduwd en getrokken maar kom. Er zijn al ergere dagen geweest. Samen bouwen ze een kasteel met Duplo. Perfect, ondertussen kan ik in de keuken het eten klaar maken. Dit gaat veel te vlot.
Pas na kleuterbedtijd merk ik dat ik terecht sceptisch was. De afstandsbediening van de tv is on-vind-baar. Raketman wilde me die daarstraks komen geven. Ik zei toen dat er vandaag geen tv was en zag hem er terug mee richting tv wandelen. Waarom ging ik er toch van uit dat hij dat ding netjes terug op zijn plaats zou leggen… Dit was nu eens de kat bij de melk zetten. Ik heb plat op mijn buik gelegen om onder de zetels en kasten te kijken, ik heb het Duplo-kasteel vakkundig gedemonteerd en terug opgebouwd, ik heb heel het verdomde kot afgezocht om die afstandsbediening terug te vinden! En waar lag ze? Natuurlijk op een plaats waarvan je denkt ‘Nah, daar moet ik niet zoeken, daar kan hij toch nog niet aan.’
Kinderen, je beleeft er iets mee 🙂