Sinds Gonzo, de zevenjarige kater van het huis, ook buiten komt, beleven we elke dag wel iets… Hij is een behoorlijk klunzige kat. Dat speelt in zijn nadeel als hij wil gaan jagen. Zo ook vandaag.
In het hoge gras onder de trampoline kwamen 2 kattenoortjes piepen. Een vogeltje vloog voorbij. Achter de kattenoortjes kwam plots een mollige bips tevoorschijn. Ze wiebelde zowaar een beetje. En dan uit het niets: poef! Gonzo die ten aanval trekt… Pseudo-behendig huppelde hij het vogeltje achterna.
Mààr: vogeltjes zijn slimme beesten. Hun hersenmassa is tig keer kleiner dan die van een kat maar als de kat in kwestie slechts 15% van dat immense brein gebruikt, wint het vogeltje. Onze buren hebben een metershoge haag met daarvoor … nog een metershoge haag. Gonzo sprong op een betonnen paaltje en zag het vogeltje in de haag verdwijnen. ‘Wat die vogel kan, kan ik ook’ moet hij gedacht hebben. Hij sprong omhoog richting verdwenen vogeltje… En viel met zijn klikken en zijn klakken los door de haag van de buren. Het was een dolkomisch zicht.
Even bleef het stil. Na een tijdje werd ik ongerust dus riep ik hem. Ik hoorde een klaaglijke miauw. Hij wist het even niet meer. De haag bleek dermate vertakt te zijn, dat er geen kat tussen paste. De groene Bekaert-draad die in de haag verstopt zat, hielp ook niet. De kat wist bij God niet hoe hij terug thuis moest geraken.
Met zijn etensbakje in de hand stond ik tegen de haag te praten. Telkens kreeg ik een droevige miauw als antwoord. Tijd voor een bezoekje aan de buren dus. Terwijl ik al wandelend zijn naam riep en tegen zijn etensbakje tikte, hoorde ik vanachter het groen het belletje van zijn halsbandje. Goed zo, hij volgde me.
Iets later stond ik bij de poort van de buren en daar kwam een bang katje af getrippeld. Ik nam hem onder de arm en gaf hem thuis wat eten als troost. Mijn kat is een held 🙂
De haag met haag op de achtergrond 🙂