Mjah je weet het of je weet het niet maar ik ben gezegend met hyperlakse gewrichten. Mijn ledematen draaien alle kanten op. Mijn gewrichten zijn te soepel en dat brengt hoe langer hoe meer kwaaltjes met zich mee. Zo sukkel ik al sinds augustus vorig jaar met mijn heup. Nadat ik mijn toen vijfjarige zoon een fietsles gegeven had, was het er: de pijn! Een maand of 2 later was mijn geduld op en besloot ik maar eens langs de huisarts te passeren. Een uitbrander later (ze vond dat ik te lang wachtte om haar te raadplegen) wandelde ik buiten met een doorverwijzing naar een fysisch geneesheer. Toffe boel. Zijn laatste werkdag van het jaar, het was ergens in de kerstperiode, bracht hij door met mij op zijn tafel. 4 injecties kreeg ik in het pijnlijke gebied en als beloning kreeg ik een voorschrift voor de kinesist.
Tof, nog méér kine! Ik ging in die periode namelijk al drie keer per week naar de kinesist voor de revalidatie van mijn pols na een arthroscopie. 5 keer per week werd ik toen dus bij de kinesist verwacht. Ik heb die brave man voorgesteld om voor ondergetekende te werken met onderhoudscontracten in plaats van me telkens om een voorschrift naar de dokter te sturen. Tof om aan je kinderen uit te leggen waar je zo vaak naartoe gaat, vooral als je weet dat de dochter van de kinesist een klasgenootje is van mijn oudste kleuter.
‘Mama, waar ga jij naartoe?’
– ‘Ik ga naar de papa van Axelle jongen.’
‘Wat ga jij daar doen mama?’
-‘Wel… Eerst houdt die mijn handje vast en daarna wrijft die over mijn poep.’
Als ik het waarheidsgetrouw op deze manier zou uitleggen, denk ik dat er 2 huwelijken op springen zouden staan en dat ik een briefje voor een afspraak met de school mocht verwachten. Ach ja, ondertussen zijn we medio mei. Ik ga nog steeds voor mijn pols en mijn heup naar (dezelfde) kinesist. Hij raadde me van miserie een bezoek aan de osteopaat aan. Dat was een aparte ervaring! Ik ga ze hier niet neerschrijven… Na een gans uur in lingerie op zijn tafel gelegen te hebben, wist ik wat er met mij aan de hand is. Mijn bekken staat scheef en mijn rug is daarin gevolgd. Een kraakje hier, een osteopatische knuffel daar en ju! Terug naar de kinesist voor stabilisatie-oefeningen.
Sinds deze week doe ik dagelijks flink mijn oefeningen. In een ver verleden heb ik me eens een turnmatje aangeschaft dat me nu goed van pas komt. Voor die oefeningen moet ik enkele charmante houdingen aannemen waar mijn kinderen zich een kriek mee zouden lachen. Ik verstop me dus wijselijk op mijn kamer met mijn matje voor mijn dagelijkse marteling. En daar blijk ik een steengoede coach voor te hebben: Gonzo! Als ik stiekem naar boven sluip, sloft hij op zijn dooie gemakje mee. Hij blijft in het deurgat van de slaapkamer zitten tot ik op mijn matje lig. Daarna springt hij op de vensterbank om het overzicht te bewaren. Hij kijkt graag op me neer, weet je wel. Dan zie ik hem denken ‘Stupid human, do that crazy thing again!’ ‘NOW!’ Echt, morgen geef ik hem een fluitje en een zweep. Naar het einde van de oefenreeks gaat het allemaal zo vlot niet meer en dan kijk ik soms moedeloos vanop mijn matje naar boven, door het raam zie ik dan een azuurblauwe lucht met enkele schattige wolkjes… en een meedogenloze slavendrijversblik van de kat.
‘Komaan mens, ik begin honger te krijgen!’
‘Zeg maat, je mag het ook eens proberen, het is begot niet simpel hoor!’
‘Don’t care, als je niet voort doet dan doe je er nog een strafreeks bij!’
Grmpf. Vol zelfmedelijden leg ik me terug neer om verder te doen… en kijk recht in de snoet van Wilma. Die volgt het allemaal vanonder ons bed. Ze snapt er de ballen van. Wat doet die mens nu toch weer… Al bij al denk ik dat het zijn nut wel heeft. De eerste dagen had ik behoorlijk last van mijn buikspieren en van mijn nek. Nu heb ik al minder last van de buik. Wie weet ga ik er nog een wasbordje aan overhouden dat terug in een maatje 34 past 🙂