Voor wie het niet kent: hyperlakse gewrichten zijn gewrichten die (te) soepel zijn. Wie zich vol verbazing vergaapt aan de halsbrekende kunsten van de artiesten van het Cirque du Soleil: de meerderheid van hen heeft hyperlakse gewrichten. Hét voorbeeld bij uitstek is de slangenmens. Zelf heb ik ook van die soepele gewrichten. Mijn dochter ook trouwens. Dit zorgt voor ongewone letsels en accidenten. We vergeten even de vroegtijdige artrose en andere kwalen die het met zich meebrengt want dan is het niet meer lollig.
Plezier 1 was het project ‘verhuis’. Vorig jaar liep ik tijdens het sporten een TFCC-scheurtje (what the fuck?) op in mijn rechterpols. de reguliere behandeling met medicatie, een brace en injecties hielp niet dus in november ging ik onder het mes. Na 8 maanden kine heb ik de hoop op een volledig herstel opgegeven. Soit, al bij al heb ik er de afgelopen 2 maanden weinig last van gehad. Toen besloten wij te verhuizen. Lees: dozen inpakken, veel sjouwen en vooral niet ergonomisch bewegen. Resultaat: rechterpols terug bij af en zelfde letsel aan de linkerpols. Ik heb mijn voorschrift voor een arthro CT scan op zak.
Plezier 2 diende zich eergisteren aan. Ik had mijn dochter op de arm en wilde me op mijn stoel neerploffen. Mijn teen zat er nog onder… Dus mijn vol gewicht en dat van de dochter als extraatje drukten de stoelpoot op mijn teen. Kajieten doe je dan. Vooral niet wenen en stiekem ergens apart de schade gaan opmeten. Hm, gewoon wat bont en blauw met hier en daar een vermist lapje vel. We hebben chance gehad.
Gisteren was het tijd voor Plezier 3. Op een luie vrije dag nam ik de tijd om te ontwaken. Normaal spring ik gezwind uit bed en schiet ik meteen in actie. Nu nam ik de tijd om te rekken en te strekken terwijl ik nog genoot van de warme lakens en de kinderen die in de verte aangedonderd kwamen. Slecht plan. Ik hield er (alweer) een kapselscheurtje in mijn schouder aan over. Rechts natuurlijk zodat ik er veel last van heb want voor minder doet mijn lijf het niet.
Ik ben nog ontstekingsremmers aan het nemen voor mijn polsen dus naar de dokter gaan heeft weinig zin momenteel. Maar het is niet zo leuk eigenlijk. Typen levert gelukkig geen problemen op maar andere onbenullige dingen lukken gewoon niet. Bijvoorbeeld: schakelen tijdens het autorijden is ellendig, net als het openen van een brandveilige deur of het uitwringen van een schotelvod. Om maar iets te zeggen. Alles waarbij ik mijn rechterarm opzij of naar voren moet bewegen is puur afzien. Probeer ik het toch dan springen er spontaan traantjes in mijn ogen :s
Ik heb me vandaag meermaals afgevraagd waarom ik in hemelsnaam zo gedreven ben om toch te gaan werken. Thuiszitten ligt niet in mijn aard. Ik zou, gedreven door mijn schuldgevoel, toch maar proberen vanalles te doen zodat ik qua herstel nog verder van huis zou geraken. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid, nietwaar? Ik heb de luxe dat ik ‘maar’ beeldschermwerk doe, afgewisseld met vergaderingen. Moest ik een poetsvrouw of een fabrieksarbeidster zijn dan zou ik nu het zoveelste ziekenbriefje moeten gaan afgeven aan mijn baas, een ontslag riskerend. Maar soms bekruipt me een gevoel van onmacht en frustratie en dan probeer ik dat even van me af te schrijven en te accepteren dat dit lichaam me in de toekomst steeds meer zal gaan treiteren. Helaas lukt dat laatste me nog steeds niet.
Toegegeven, er zijn veel ergere dingen op de wereld en dat besef ik maar al te goed. Maar mag ik eens een beetje aandacht vragen voor mensen die constant leven met pijn zonder dat je er uiterlijk iets van ziet? Veroordeel hen niet en schilder hen niet zonder meer af als profiteurs. Je weet immers niet welke strijd zij elke dag leveren om alleen nog maar aangekleed te geraken of een boodschap te gaan doen. Je weet niet wat er schuilt achter die sociaal wenselijke glimlach.
Vooral je laatste alinea is heel herkenbaar. Waarom ga je niet werken als je een prachtig gezin hebt, een huis met alles erop en eraan, een leuke job die goed betaald wordt, alles om gelukkig te zijn? Maar wat er binnenin een mens omgaat, dat zie je niet aan de buitenkant. Fysieke pijn (in jouw geval) of psychische pijn (in mijn geval) is niet altijd te zien maar kan je helemaal uitputten zodat je niet meer kan werken, zodat je niet meer met de auto kan of mag rijden,. De strijd die deze mensen leveren is niet te onderschatten!