Tijdens mijn opleiding vond ik het vak ontwikkelingspsychologie best interessant. 4 kinderen later heb ik al heel wat empirisch onderzoek kunnen doen. Onze uitsmijter is nu 2,5 jaar en gaat sinds 1 september naar school. Uit het oog is bij haar nog altijd uit het hart. Dat uit zich vooral tijdens het verstoppertje spelen. Dat gaat bij Mooie Meid nog volgens het heerlijke principe ‘als ik jou niet kan zien dan zie jij mij niet’. Dus als ze me hoort naderen doet ze gauw haar handjes voor haar gezicht waarop ik heel het huis van zolder tot kelder onderzoek om mijn dochter te vinden.
Vandaag besloot ik de rollen eens om te draaien om te zien hoe ze zou reageren. Ik liep naar de zetel, ze volgde me. We ravotten wat en plots ga ik op mijn buik liggen met mijn gezicht in mijn handen. Ze zit op mijn rug en kijkt verward. Tijd voor een tip… ‘Mama is verstooohooopt.’
‘Oooooo, mama topt!’ En weg is ze. Heel de benedenverdieping wordt geswiped. Kasten worden open getrokken, deuren vliegen open telkens met op een spooky toontje ‘Waaa pèn jijjjjjjjjjjj?’
In de keuken zijn papa, broers en zus aan het rommelen. Ze vragen haar of ze iets kwijt is. ‘Ja, mama is topt!’ Stilaan begint ze zich echt zorgen te maken.
Dan komt ze terug naar de living gelopen waar ik nog altijd verstopt ben. Gedempt zeg ik haar naam. Ze komt naar me toe gelopen maar heeft me nog steeds niet gevonden. Als ik me recht zet en haar heel enthousiast op pak, geeft ze me die dolverliefde blik en schaterlach die je alleen van een kleuter kan krijgen 🙂
