De zoon van 7 en de dochter van 5 zijn nogal filosofisch aangelegd. Over àlles denken ze grondig na. Ook over de zin van het leven. Vandaag mocht ik daar nog eens getuige van zijn. Zoonlief beet de spits af:
‘Mama, ik geloof niet dat ik besta.’
– ‘Waarom?’
‘Wel, ik denk dat ik al dood ben gegaan en dat ik terwijl ik dood ben aan het dromen ben dat ik terug leef en hier nu in de auto zit.’
– ‘Hoe kom je daar nu zo ineens bij? Heb je vandaag in de klas misschien gepraat over doodgaan en zo?’
‘Nee, ik ben gewoon veel te bang om dood te gaan en zo lijkt het minder eng. Want als je dood gaat mama, waar ga je dan eigenlijk naartoe?’
In mijn hoofd flitsten hemel, hel en 72 maagden voorbij. De dochter redde me gelukkig net op tijd:
‘Robiiiiinnnn, als je dood gaat dan ga je toch gewoon naar de ruimte!’
– ‘Jamaar zeg dat is niet waar, ik heb daar nog geen dode mensen zien rondvliegen! En daarbij hè, dan wil ik een ruimtehelm hebben voor als ik dood ga want anders dan gaat dat niet hè!’
Wat gaat er soms toch in die hoofdjes van hen om hè…