Een zonnige herfstdag leent zich perfect tot verplicht buiten spelen voor de kinderen. Vandaag was dat niet anders. Terwijl ik binnen de werf terug wat op een huis wilde laten lijken, speelden Raketman en Miss H met balletjes. Na enkele keren bonk, ploink en TOK gehoord te hebben, was het tijd voor een moederlijke preek. Of ze wilden ophouden met steeds tegen de veranda te gooien met die balletjes. Dat de ramen (enkele beglazing van 40 jaar oud) daar stuk van kunnen gaan. Dat Raketman zo al 2 keer eigenhandig een raam naar de filistijnen hielp. Dat een tuin van 15 are groot genoeg is om met balletjes in te spelen. En zo ging het nog even door. Plechtig beloofden ze zich elders te gaan uitleven met de balletjes.
Ik was nog niet goed terug binnen of er klonk gerinkel en gekletter. Buiten een oorverdovende stilte. Die 2 wisten hoe laat het was… Ik stoof naar buiten voor een minder gemoedelijke preek. Of ik niet net gevraagd had om niet tegen de veranda te gooien? Of ze nog wisten waarom ik dat gevraagd had? Dat ze het bij De Wederhelft konden gaan uitleggen als die klaar was met winkelen. Raketman pleitte non-verbaal schuldig, Miss H hield zich op de achtergrond. Hij had het balletje tegen het raam gegooid, dat was duidelijk.
De Wederhelft arriveerde. Ze stommelden naar hem toe en biechtten hun zware misdaad op. Een preek volgde. Miss H huilde met plaatsvervangend verdriet voor Raketman, hij haalde zijn beruchte ‘maar ik ben nog maar een kleutertje’-gezicht boven. Miss H stamelde sorry voor haar schuldig verzuim. Ik antwoordde dat het goed was dat ze sorry zei, ook al was haar balletje niet tegen het raam gekomen maar dat ik toch niet kon zeggen: “’t Is niks, zo erg is dat niet dat het raam stuk is.’
Ik stuurde Raketman met zijn spaarvarken mee naar de winkel om een oplossing voor het raam te kopen. Bedremmeld mompelde hij: ‘Maar dan zitten er bijna geen centjes meer in mijn varkentje.’ Miss H kon het niet langer aanzien. Zonder iets te zeggen, liep ze naar haar spaarpot en haalde er centjes uit. Ze wilde 50/50 doen. Daar was ik zo van gepakt dat mijn boosheid meteen weg was. Samen gingen ze met De Wederhelft naar de winkel. Ze kochten er een folie – ‘Die kostte 5,42 euro mama!’ zodat we de veranda terug wat veiliger kunnen maken.
Om maar te zeggen… Vaak voel ik me schuldig dat ik zo dikwijls loop te mopperen op de kinderen maar als je dan getuige bent van zo een warm tafereel, weet je weer waarom je het doet. De kinderen hebben duidelijk het hart op de juiste plaats en kennen de belangrijke waarden in het leven. Dat ze die zo mooi kunnen toepassen zonder dat wij iets zeggen of vragen, daar kan je als ouder alleen maar dankbaar voor zijn. Stiekem ook wel apetrots, dat ook. En vooral koester je de hoop dat het zo zal blijven. Miss H kreeg uitgebreide felicitaties van ons allebei voor haar gebaar naar broer toe. Ze had hem even goed alleen kunnen laten opdraaien voor de schade die hij veroorzaakte. Maar ze besefte dat ze toch ook wel in de fout was door net zoals hij met haar balletje tegen de veranda te blijven gooien.