Vanochtend opgestaan met een ambetante heup. Gebeurt wel meer, niks ergs. Dacht ik. In de loop van de dag begon de ellende steeds feller op te spelen. Zo erg zelfs dat ik enkele keren bijna de paus imiteerde en de heilige grond van Diest kuste. Bijna, voor alle duidelijkheid. Het is héél vreemd. Die heup verdraagt momenteel geen belasting dus rechtstaan of rondlopen is not done. Bon dacht ik, jij je ding, ik ga wel per fiets naar de kinesist dan.
Zo gezegd, zo gedaan… Maar dan zie je in de verte het verkeerslicht op rood springen. Jeugdig als je bent, wil je zoals een echte stoppen voor het rode licht en op je fiets blijven zitten met 1 voet op de grond. Daar ging ik dus bijna met mijn bek tegen de vlakte. Er zat niks stabiliteit meer in mijn heup. Op zich is dat niet vreemd vanwege mijn hyperlakse gewrichten maar nu was het toch nog een graadje erger. Thuis schoof ik Michael Jackson-gewijs door huis om eten te maken en voor Triple Trouble te zorgen. Moest ik op een andere verdieping zien te geraken dan gebeurde dat met de bips op de treden van de trap.
Hier moest iets gebeuren, dit was niet normaal meer. Ik had al geprobeerd mijn heup in ellendig vreemde hoeken te wringen in de hoop dat ze ‘krak’ zou zeggen. Dan zou alles weer goed zijn. Er kwam geen verlossende krak. Raad gevraagd aan de kinesist. Uiteindelijk belde ik toch maar eens naar de huisarts. Gelukkig had die nog een vrije plaats in haar agenda. Ik vond een schat van een taxichauffeur en waggelde er binnen.
Een duwtje hier, een trekje daar en het was duidelijk. Mijn diagnose klopte voor geen meter. De boosdoener bleek… een virus te zijn. En dat virus, waar het in hemelsnaam ook van moge komen, vindt het geweldig amusant om de kliertjes in mijn heup (ik wist niet eens dat daar kliertjes zitten) te doen zwellen. De omliggende spieren kunnen daar niet mee lachen dus die verkrampen helemaal. Dat verklaarde mijn klachten. Ik wandelde buiten met een voorschrift voor ontstekingsremmers en de verplichting om in beweging te blijven om de boel daar wat soepel te houden. Terwijl ik dit tekstje schrijf, ben ik enkele keren opgestaan om rond de tafel te wandelen. Over 2 weken zou het helemaal genezen moeten zijn. Ik kijk er al naar uit :\
De huisarts schreef me 2 dagen ziekteverlof voor. Ik kan niet deftig autorijden dus het zou nogal riskant zijn om te gaan werken. En het zou niet lollig zijn voor de collega’s als ik om het kwartier tien minuutjes ga wandelen. Ik ben eens benieuwd naar de reactie van de controle-arts. De vorige keer dat die hier over de vloer kwam, wist hij niet wat ik had ondanks een gedetailleerd verslag van de specialist. Dat wordt weer lachen…