Elk einde is het begin van iets nieuws

Wie ooit te maken kreeg met burn-out, zal wel begrijpen waar ik het over heb. Deze week las ik de blog van Sara-Jane. Zij is, net als ik een jonge (jaàààà!) en enthousiaste ambtenaar. Vastbesloten zich niet te laten vastroesten in regeltjes en procedures. Heel energiek wil ze de dino’s omvormen tot gelijkgestemden. Ik ontmoette Sara-Jane enkele jaren geleden. We vonden elkaar op Twitter. Ze zocht nog slachtoffers om te interviewen over social media voor haar eindwerk. We spraken af op een zonnig terrasje in het gezelschap van een wesp die maar niet wilde vertrekken (herinner je je dat nog Sara-Jane? 🙂 ). Nadien bleven we elkaar volgen. Ken je dat? Je bent niet bevriend met elkaar, eigenlijk ben je ook geen kennissen van elkaar maar zo een beetje iets wat er tussenin zweeft. En je volgt elkaars reilen en zeilen vanop afstand.

Strijd

Deze week las ik dat Sara-Jane dezelfde strijd streed als ik. Een beetje een strijd tegen zichzelf die je alleen maar kan winnen door het onderspit te delven. Door te durven toegeven dat trop echt wel teveel is. Door je af te vragen of het dit nu is? Door je te bedenken dat het kerkhof vol ligt met onmisbare mensen. Door te beseffen dat je sommige dingen nu eenmaal niet kan veranderen. Hoogstens een beetje beïnvloeden, dat gaat soms wel. Door te zien dat anderen lachen en plezier hebben in het leven en dan in jezelf iets vreemds te voelen dat je niet kan benoemen. En dan begint het nog maar pas.

Fases

Durven toegeven dat je een probleem hebt is één. Zoeken naar de oorzaken is een niet onbelangrijke twee. Op dat moment weet je echter niet waar het fout ging. Dat besef komt pas later, als je met enig relativeringsvermogen naar het verleden kunt kijken. Soms kan je het gewoon niet voor 100% benoemen. Een burn-out sluipt stiekem je leven binnen. Als een parasiet teert hij op je reserves. Hij zet zijn klauwen langzaam in je enthousiasme en je levensvreugde.

Daar zit je dan: je weet dat je een probleem hebt en je weet ook hoe het komt. Maar hoe in hemelsnaam ga je dat nu oplossen? Op die vraag kan alleen jijzelf een antwoord bedenken. Je probeert een stappenplan op te stellen en je er aan te houden. Je valt, zet 2 stappen achteruit en schuifelt dan terug een beetje vooruit. Je hebt steun nodig. Oei, dan moet je iemand in vertrouwen nemen. Je moet je zwak opstellen. Aiaiai. Maar het moet.

Als je uit je put gekropen bent, ben je er nog niet. Je zal jezelf er nog lange tijd voor moeten behoeden om niet weer in de val te lopen. En dat gebeurt hoor, zonder dat je het beseft. Maar dan weet je wat er aan de hand is omdat je één en ander herkent. En elke keer je in de put valt, val je iets minder diep dan de vorige keer.

It’s a way of life

Loslaten is doorheen het hele proces een sleutelwoord. Die controle over alles heb je echt niet nodig om overeind te blijven. Niet iedereen wil de poten vanonder je stoel zagen om er beter uit te komen dan jij. Tussen je collega’s zitten oprecht bezorgde mensen. Je schrikt hen af door je hard op te stellen. Door te laten uitschijnen dat je het allemaal wel kunt en dat je hen niet nodig hebt. Een job, een gezin, hobby’s, een huishouden, een sociaal leven: niemand combineert dat probleemloos. Dat zijn nu eenmaal spanningsvelden die al eens met elkaar in conflict durven te gaan.

Mijn motto werd doorheen de jaren, met dank aan een steengoede trainster bij wie ik een opleiding volgde: ‘Kan ik er iets aan veranderen? Zit het in mijn cirkel van invloed? Nee? Dan kan het de boom in en raakt het me niet.’ Dat lukt me lang niet altijd, maar toch al vaker dan vroeger. En dat voel ik. Zelf ben ik er nog niet helemaal, dat heeft mijn gezondheid me deze maand duidelijk gemaakt. Volgens de dokter ben ik oververmoeid, zit ik door mijn reserves en werkt mijn schildklier niet zoals het moet. Mijn hartslag is permanent (een beetje) te hoog, daar heb ik medicatie voor gekregen. Maar over enkele maanden zou dat opgelost moeten zijn. En dan kan ik weer verder werken aan de rest. Om te vermijden dat ik nog eens met mijn klieken en mijn klakken naar beneden donder…

Sara-Jane, sterkte meid! Je komt er wel want je bent een straffe madame. En als je het even niet meer weet, dan gaan we nog eens een terrasje doen. Zonder wesp deze keer 😉