We proberen onze kindjes op te voeden tot beleefde maar mondige burgers. Ze mogen hun mening uiten op een fatsoenlijke manier. Vandaag waren ongeveer vijftig personen getuigen van de doorgedreven onderhandelingsskills van onze jongste (3,5 jaar oud). We zaten gezellig samen voor een etentje op zondagnamiddag in een gezelschap dat vooral bestond uit volwassenen, aangevuld met enkele kinderen. Het menu lag vast, we aten wat de pot schafte. En het was verdikke lekker!
Voorgerecht en hoofdgerecht passeerden zonder al te veel kleerscheuren en gemopper. Ok, ze waren jaloers op mijn stukje zalm want dat verkozen ze boven hun kaaskroket maar ze konden er mee leven. Het eten was overigens piekfijn in orde en het personeel heeft duidelijk ervaring met kinderen.
De kindjes kregen allemaal een ijsje als dessert. Ze waren helemaal in extase want ze mochten zelf in de keuken een ijsje gaan kiezen van de bedieningsmijnheer! Fier als een gieter trippelden ze achter hem aan. Mijn 2 oudsten kwamen blij terug met hetzelfde raketijsje. Suiker met bevroren water dus. De jongste bleef achter. Lang. Verdacht lang. Zijn bijnaam is Raketman dus per seconde dat hij langer achterbleef dan broer en zus, kneep Koning Angst meer en meer in mijn aorta.
Het werd De Wederhelft te veel. Hij wandelde naar de keuken om te kijken in welke oven de kleinste gekropen was. Daar stond hij rustig te wachten op zijn ijsje. Want onze Raketman doet niet mee aan kuddegedrag noch aan sociaal wenselijk antwoorden en eten. Hij had geen zin in een waterijsje. 1 meter kleuter keek eens naar boven en vroeg aan de mijnheer een ijsje met kokolàà. Zijn grote, blauwe kijkers zullen ook wel hun werk gedaan hebben. Parmantig kwam hij terug binnen met een hoorntje met daarop een gigant van een bol chocolade-ijs. Ik was jaloers. Hij beweert trouwens dat hij appeliet (alstublieft) gezegd heeft dus voor mij was het ok. De 2 anderen kregen het in de mot en dachten bij zichzelf ‘verdikke toch, we hebben ons weer laten vangen en hij heeft het wéér geflikt!’ Maar ze smulden zonder mopperen verder van hun raketijsje.
Onze pagadders zijn 3 kleine Bourgondiërs dus je zag vooral de kleinste met smaak zijn ijsje, zijn trofee, verorberen. Hij likte met zichtbaar genoegen aan zijn chocolade-ijs, draaide het hoorntje helemaal rond terwijl hij zijn tong uitstak en proefde zo ongetwijfeld elk bestanddeel dat in het ijs verwerkt zat. Toen het grootste gedeelte van zijn bol op was, paste hij zijn tactiek aan als volgt:
Graafwerken Raketman prutste vervolgens de laatste druppel ijs uit het hoorntje. Ondertussen zag ik verschillende mensen wijzen en glimlachen. Het eindresultaat zag er ongeveer zo uit:
En toch. Lach maar, het is geen zicht, ik weet het. Maar hij heeft dankzij zijn efficiënte onderhandelingstechnieken toch maar ferm zijn zin gekregen. Niks kuddegedrag en beleefdheidshalve kiezen wat de rest kiest. Nee, hij komt netjes uit voor zijn mening. En geloof me vrij: er waren aanwezigen die gerust hun dessert met dat van hem wilden ruilen (ook al was dat ook erg lekker). Maar wij volwassenen durven dat te weinig: opkomen voor onze eigen mening en onze eigenheid verdedigen. Wij, groote menschen, zullen eerder tegen onze zin iets aanvaarden waar we ons niet goed bij voelen omdat we bang zijn voor de reactie van de ander.
Wel, zelfs een driejarige bewijst nu dat je geen schrik hoeft te hebben. Nee heb je en ja kan je krijgen. Zolang je maar beleefd blijft en de ander respecteert. En als dat niet werkt: zielig kijken!
Een professionele opleiding onderhandelingstechnieken zorgt ervoor dat je goed voorbereid aan de onderhandelingstafel komt. Dit komt zeker van pas bij onderhandelingen met leveranciers, maar ook in het dagelijks leven.