4 maanden geleden viel de hemel op ons hoofd toen De Wederhelft een gezwel in zijn bovenbeen bleek te hebben. We vernamen van de prof dat het ging om een liposarcoom. Het was hem dus in het vetweefsel te doen.
Behandeling
Anderhalve maand na de diagnose startte de radiotherapie. 5 dagen per week reed De Wederhelft naar Gasthuisberg om zijn been te laten bestralen. In de loop van die periode kreeg hij wel een dagje vrij zodat hij bij me was toen ons vierde kindje geboren werd. Na de bestralingen was er een periode van relatieve rust. De bestraalde huid kon zo wat op adem komen. De bestraling werkte in die periode nog wel verder. Zo werd de tumor een beetje kleiner. In ons hoofd nam de stress verder toe.
Dan volgde een consultatie om de operatie te bespreken. Anderhalve week later lag De Wederhelft 5 à 6 uren op tafel om de inmiddels dode tumor te laten verwijderen. Da’s gelukkig allemaal goed verlopen. 800 gram kanker ligt te rotten in de vuilbak. Er wacht een revalidatie van enkele maanden en dan kunnen we dit hele avontuur achter ons laten.
Et alors?
Het leven gaat voort. Kerstmis was door de diagnose de geboorte van ons nieuwe leven. Het is zoals men zegt: je hebt een leven voor kanker en een leven na kanker. Met Pasen vieren we de verrijzenis van een ijzersterke pas geopereerde Wederhelft. Hij verdient een vuistje voor wat hij presteerde. Tijdens de bestralingen bleef hij aan het werk en runde de huishoudelijke ochtend- en avondspits met 3 kinderen. Dat terwijl hij ’s nachts ook wakker werd wanneer onze newborn een hongertje had.
Als partner is het frustrerend dat je soms alleen maar vanaf de zijlijn kan toekijken. Je bent er om steun te bieden en te helpen waar mogelijk maar je hebt geen idee wat er in dat lichaam allemaal gebeurt. Het is moeilijk om je echtgenoot, je geliefde, zo kwetsbaar te zien. Soms wil je duizend dingen doen en weet je dat het niks uithaalt. Je moet afwachten en hopen dat het goed komt. Het doet pijn om te zien dat de baby des huizes vervreemd is van papa nu hij in het ziekenhuis verblijft. Maar ook dat komt goed.
Ik prijs me gelukkig met ons gezin. We werden wat de kanker betreft voor een voldongen feit gesteld maar we hebben laten zien dat met dit team, met deze clan, niet te sollen valt. De kinderen helpen in het huishouden en zorgen voor troost en afleiding. Baby is ons zonnetje in huis, ze tovert een lach op ieders gezicht met haar fratsen. Vrienden, familie en kennissen hebben ons hier mee door gesleurd op moeilijke momenten. Samen zijn we altijd positief gebleven, hoe moeilijk het soms ook was. Ook al zijn we er nog niet, we weten dat het einde van deze beproeving in zicht is. We duimen dat de kanker voor altijd weg zal blijven. En we leven, 200% intens en genietend van elk moment.
Wow, even slikken toch. Net jouw blog terug ontdekken en dit dan (en de voorafgaande) lezen. Gelukkig is Wederhelft sterk. En is het ganse gezin sterk. Oet etaan zou ons jongste spruit zeggen.