Wat hebben katten toch met propere lakens? Hetzelfde als wij waarschijnlijk. Maar toch. Nog voor wij kunnen genieten van de heerlijke geur en de frisheid van propere lakens op ons bed, zijn Gonzo en Wilma ons al lang voor geweest.
Dader nummer 1:
Gonzo
Eigenwijze, razend knappe kater.
Stond niet op de eerste rij toen het verstand werd uitgedeeld.
Stond ook niet op de eerste rij toen de reukzin werd uitgedeeld.
Heeft een talent. Vermoeden we.
Dader 2:
Beeldige kattin, gemaakt van overschotjes kat.
Is veel te clever.
Denkt soms dat ze een hond is.
Likt en kwijlt dat het een lieve lust is. (dit klinkt fout)
Vandaag was het weer zover. Voormiddag verversten we de lakens. Na de middag ging ik boven iets halen en daar lag Gonzo op het bed van de dochter. Hij observeerde me scherp vanuit zijn ooghoek, hoopte dat ik hem niet zou zien liggen op die felroze dekbedovertrek. Hij krijgt me in de mot en draait zich in een nog kleiner bolletje. Ik zie hem denken ‘als ik jou niet zie, zie jij mij ook niet’. Verkeerd gedacht makker. Ik stap de kamer in en leg hem elders. Nog voor ik me omgedraaid heb, ligt hij al terug waar hij lag.
‘Gonzo, potverdikke toch! Je weet goed genoeg dat je niet tegen het hoofdkussen van Heleen mag gaan liggen.’
– ‘Pf, zij gaat ook in mijn zetel zitten om tv te kijken.’
Ik krijg het hem maar niet afgeleerd. Eigenwijs mormel. Ik geef hem een donderpreek. Hij bekijkt me niet. Ik zeg zijn naam. Hij draait zijn hoofd naar me toe maar bekijkt me nog steeds niet. Hij weet het immers goed genoeg.
Normaalgezien leg ik Hello Kitty altijd tactisch op het hoofdkussen van Heleen zodat Gonzo er niet kan gaan liggen. Geregeld zie ik ‘s avonds diezelfde Hello Kitty in het midden van de kamer liggen. Hij duwt die dus niet gewoon uit bed. Nee hoor, hij geeft dat pluche onding een mep waar het vier dagen niet goed van is. Kwestie van een statement te maken.
Ik wandel door naar de master bedroom. Daar ligt Wilma te blinken. Een hoopje kat op een kingsize bed. Ze weet niet goed wat ze moet doen: fight or flight. Dus blijft ze gewoon liggen met haar poten in de startblokken. Mijn bewegingen worden nauwgezet geobserveerd. 1 misstap en ze hangt in de gordijnen. Wilma is een traumakatje, dat gaat er niet meer uit gaan denk ik. Ik ga bij haar op bed zitten. En dan doet ze haar Wilma-ding: mijn hand aflikken en kwijlen dat het een lieve lust is. Terwijl ze zich recht zet, zie ik de druppels kwijl naar beneden vallen. Achterlijke zwaartekracht! Recht op de lakens! Ze komt een beetje flodderen en gaat dan terug liggen. Vervolgens begint ze te miepen. Wilma miauwt immers niet, zij miept. In alle mogelijke toonaarden.
Ach ja, zolang ze alleen maar in bed liggen als er geen mensen in liggen, vind ik het eigenlijk niet zo erg. Alleen het hoofdkussen is verboden terrein. Hoe ik Gonzo kan laten inzien dat hij daar maar beter rekening mee houdt, is me een raadsel.
