Noem hen niet lui of egoïstisch. Ze zijn net als wij: de ene dag ça va, de andere dag wat kregelig.
Gisteren sloop de dochter (6 jaar) de keuken in om als verrassing verse fruitsalade te maken voor ons vijven. Ze had er per stuk fruit een snijplankje en een mes voor nodig maar ze deed het toch maar. Groot was de glimlach op haar gezicht toen we haar de hemel in prezen. Bonuspunten voor Miss H!
Vandaag hadden diezelfde dochter en Raketman hun dagje niet. Er werd door ondergetekende dus behoorlijk wat gemopperd vanavond. Als compensatie aten ze allen heel flink hun bord leeg (zeg maar ‘vraten’ want amai merci het was niet min). Ikke gelukkig dus.
Terwijl ik Raketman naar bed bracht, werd het beneden verdacht stil. Broer en zus gaven geen kik. Ik bereidde me voor op het beeld van 2 zwaargewonde kinders die een cage fight overleefden of 2 stuks die geplet onder een zetel lagen. Toen ik de deur opende, zag ik dit:
Zus nam het initiatief om alvast te beginnen aan de afwas. Grote broer nam dan ook maar zijn verantwoordelijkheid op. Terwijl keuvelden ze rustig over hun schooldag. Geen ruzie, geen discussies, geen geweld. Gewoon broer en zus die samen iets doen om mama wat te helpen. ‘Want zo heb jij tijd om wat andere dingetjes te doen hè mama.’
Nadien babbelden we samen nog wat in de zetel en gingen ze zonder morren flink mee naar boven voor hun schoonheidsslaapje. 1 woord: zeldzaam wow!
Hoe gelukkig kan een mens zich prijzen… 🙂