Deze week is het 2 jaar geleden dat Wilma in ons leven kwam. Ze was toen een kitten van 3 à 4 maanden oud. Midden in de winter, in de vrieskou en de sneeuw werd ze gevonden ergens in Molenstede. Ze was toen een week of 2 – 3 oud werd geschat. Ze vertoefde in het gezelschap van nog een kitten en enkele oudere katten als ik het me goed herinner. Haar ouders, broers/zusjes zijn vermoedelijk ergens in die periode gestorven. De Snorhaar ontfermde zich over haar, voorzag haar van een warm nestje en de nodige inentingen. Wij waren op slag verliefd toen we haar zagen. Ook al beloofde ze het ons niet gemakkelijk te maken.
Zo zag ze er toen uit:
In die 2 jaar maakte ze een heuse metamorfose door. Waar ze de eerste dagen kampeerde in haar kattenbak en blies naar alles wat in haar buurt kwam, is ze nu een kattinnetje dat nog steeds snel bang en gestresseerd is maar enorm kan genieten van aaitjes over haar buik en gekrabbel achter haar oren. Met Gonzo klikte het van de eerste minuut.
Het heeft veel tijd en energie gevergd om van dit Hummeltje een sociaal beestje te maken. Met de nodige psychologische truken werken we daar nog elke dag aan. Maar ze komt er wel. En dat doet ons plezier. Ze komt ‘s avonds bij ons zitten. Niet op de schoot, wel op de leuning van de zetel naast ons hoofd. Ze komt als we haar roepen. Ze eet uit onze hand. Gisteren kwam ze voor het eerst bij me in de zetel liggen terwijl mijn echtgenoot er bij zat. De kinderen komt ze soms voorzichtig besnuffelen. Soms laat ze zich eens voorzichtig zien als er bezoek is. Als ze boven op ons bed ligt, wordt ze door mij graag gepakt.
Om de één of andere reden heeft ze beslist dat ik tof ben en wat meer mag dan de rest van het gezin. Ik maak daar met alle plezier gebruik van 🙂 Wilma, de afgelopen 2 jaar waren supertof. Je bent al even gestoord als de rest van de gezinsleden. Hopelijk mogen we nog lang van je genieten!
Ik schrijf dit maar om de vele vrijwilligers een hart onder de riem te steken die dagelijks katjes opvangen. Om mensen die graag een kat willen, te laten zien dat ook een traumakatje de moeite waard is. Dat je van deze beestjes misschien nog meer affectie en dankbaarheid krijgt ten opzichte van een gekweekte dure raskat. Om aan te tonen dat het loont om geduld te hebben. Wij hebben Wilma nu 2 jaar in ons midden en we hebben er nog geen seconde spijt van gehad dat we die beslissing genomen hebben. We zijn blij met kleine dingen die voor haar aartsmoeilijk zijn, zoals bijvoorbeeld bij ons komen liggen als we in de zetel zitten en zich laten aaien.
