12 mei… Dag van de Verpleging. Ze hebben het imago van te zagen en te klagen voor meer loon en meer vrije dagen. Terecht of onterecht, da’s niet aan mij om over te oordelen. Ik kan alleen maar zeggen wat ik zie, al zolang ik het me kan herinneren.
Ze zorgen voor je oma, voor je buurman, voor de vieze man op straat die jij met de nek aankijkt. Ze dollen met je kind zodat het niet bang is voor de operatie die gaat komen, ze zijn bezorgd om jou als je je doodzieke partner in het ziekenhuis komt bezoeken. Ze geven prikjes, ze wassen een oudere die zo langer zelfstandig thuis kan wonen, ze redden je leven, ze luisteren naar je verhaal, ze staan klaar op de meest onmogelijke uren en doen wat ze kunnen voor ‘hun’ patiënten. Ze maken geen onderscheid, iedereen verdient een goede zorg.
En toen kwam Covid19 en deden ze nog meer, nu al meer dan een jaar lang. En ze blijven het doen, je hoort ze amper klagen.
Ook in de vaccinatiecentra zie ik ze dagdagelijks aan de slag, gemotiveerd en geëngageerd. Vastbesloten om iedereen zo snel mogelijk gevaccineerd te krijgen zodat het ‘normale’ leven terug naar voren komt. En de zorg eindelijk op adem kan komen.
Ik sta er bij en word er stil van en kan alleen maar elke dag opnieuw zeggen: ‘dank je wel’.
