Het was geleden sinds mijn tijd bij de nonnekes in de lagere school. Toen was handwerk nog een verplicht vak in de meisjesschool. Mijn slechtste punten scoorde ik op handwerk, jaar na jaar. De handwerkmama’s die in de klas kwamen helpen, zorgden er voor dat ik toch nog net boven de helft eindigde met mijn punten. Toch was het al een tijdje aan het kriebelen om terug met garen aan de slag te gaan.
Breien is voor mij te complex, daar begin ik niet aan. Dus werd het haken. Haken is een beetje zoals fietsen: ook al heb je het meer dan 20 jaar niet meer gedaan, je verleert het niet. De Wederhelft gaf me een toepasselijk kerstcadeau:
Wijselijk besloot ik te beginnen met iets simpels: een sjaal. Een kindersjaal. Met 125 m garen kan je blijkbaar ongeveer een halve sjaal haken. Ook dat moet ik nog leren: inschatten hoeveel garen ik nodig heb voor ik aan een zot project begin. Soit, voor de zoon haakte ik een sjaal met ingebouwde airco. Waarschijnlijk zal er hier en daar wel een foutje in het haakpatroon zitten maar je m’en fou. Het kind is tevreden met zijn zelfgemaakte sjaal. Voor zijn exemplaar koos ik een vrij losse steek omdat hij het nogal snel te warm heeft. Dit is het resultaat:
Nu ben ik bezig aan een sjaal voor dochterlief. Voor haar koos ik een vaste steek zodat ze een lekker warme sjaal heeft. Hier gaat ongetwijfeld meer dan anderhalve bol garen in kruipen. Dit kunstwerkje zal ook meer tijd vergen maar we hebben het er voor over.
Met een beetje geluk kan ik nadien beginnen aan een zalige sjaal voor mezelf 🙂
Haken werkt voor mij ontspannend. Liefst zet ik me op de grond met mijn rug tegen de verwarming en de radio zacht. Zo heb ik niet te snel last van een stijve nek tijdens het haken. Enige nadeel dan is dat ik elke avond opnieuw met 2 gefrustreerde katten voor mijn neus zit omdat ze niet aan die draadjes mogen komen 🙂
Na de sjaals ga ik uitzoeken hoe ik patronen moet lezen zodat ik aan figuurtjes kan beginnen. Laat ons hopen dat het me lukt…