Ik beloof plechtig dat ik hier niet oeverloos ga schrijven over kanker en wat het allemaal teweeg brengt in ons gezin. Maar dit ene dingetje wil ik toch nog even van me af schrijven. ’t Is een beetje therapie denk ik. En vreedzamer dan eens vierkant mijn gedacht zeggen tegen bepaalde individuen.
Wat de kanker van De Wederhelft betreft: ja, dat is erg en nee, we weten nog niet hoe het allemaal gaat evolueren. De komende weken en maanden zijn cruciaal op dat vlak. Zoals gezegd: mijn focus ligt bij mijn gezin. De gezondheid van De Wederhelft en het welzijn van onze kinderen staan op de eerste plaats. Dit is iets wat ze de rest van hun leven zal bijblijven. Ook als het goed afloopt, iets waar we nu 500% voor strijden.
Dus ja, je ziet me op stap gaan met de kinderen. Ja, je ziet me lachen. Ja, je ziet me met vrienden of kennissen babbelen op een terrasje. Ook De Wederhelft verstopt zich niet en daar ben ik verdikke blij om. Kanker maakt helaas deel uit van ons gezin maar het bepaalt niet hoe wij leven of moeten leven. Net zoals anderen dat niet voor ons kunnen opleggen.
Wij blijven buitenkomen, genieten van het leven, van de zon die op gaat, van bijtjes die zich in onze onkruidbloemen nestelen, van al wat het genieten waard is. Net zoals vorige keer kiezen we voor een positieve benadering in plaats van te zitten kniezen in de zetel en ons af te sluiten van de buitenwereld. We kijken naar wat wel nog kan en staan zo weinig mogelijk stil bij wat niet (meer) gaat.
Heb je daar moeite mee? Pech. Denk je dat het me allemaal niets doet dat mijn echtgenoot, mijn partner sinds 14 jaar, ernstig ziek is? Dat het me koud laat om te zien hoe zo een grote, sterke man in de fleur van zijn leven aftakelt en door zijn behandeling op slag 10 jaar ouder wordt terwijl wij alleen maar lijdzaam kunnen toekijken en hopen dat het voor de goede zaak is? Het staat je vrij te denken wat je wil. Maar val mij of mijn naasten daar niet mee lastig. Net zoals ik anderen niet lastig val met mijn verdriet, mijn twijfels en onzekerheden. Behalve enkele intimi dan. Op moeilijke momenten hou ik me sterk voor mijn partner, voor onze kinderen. En als dat niet lukt, zorg ik dat ze er zo weinig mogelijk van zien.
Zo heb ik al heel wat geleerd. Een zonnebril bijvoorbeeld camoufleert je tranen als je tijdens een optreden een liedje met een speciale betekenis hoort. Diezelfde zonnebril camoufleert ook je tranen als je de renners ziet toekomen tijdens de 1000 km van Kom op Tegen Kanker. Na het vormsel van onze oudste, waar De Wederhelft niet bij kon zijn, had ik een kleine crash in de sacristie, weg van alles en iedereen. De mama’s die me toen opvingen ben ik héél dankbaar. Sinds dit allemaal begon, heb ik geen enkele nacht deftig geslapen. Dat laat zich voelen, fysiek en mentaal. Ook daar zijn oplossingen voor, dat gaat nu hopelijk weer verbeteren.
Zo, de taterbekjes hebben hiermee wat voer voor sensatie en aandacht. Het zal het enige zijn dat we hen gunnen. Waarom? Omdat wij iets hebben wat zij niet kennen:
Hoe wij dit allemaal verder beleven, zal je hier niet lezen.
Toch nog eens een heel oprecht dankwoord aan allen die het wel goed met ons voorhebben, de aangeboden steun en hulp. We zijn jullie oprecht dankbaar, dat hebben we in het vorige tekstje geschreven. We zijn heel blij dat jullie deel uitmaken van ons leven en hopen ooit voor jullie te kunnen betekenen wat jullie nu voor ons betekenen. Dat is nu zo en dat blijft zo. We vergeten dit echt niet. Het geeft ons kracht en moed om te blijven doorgaan. Zonder jullie zou dit niet mogelijk zijn. Eerlijk waar.
Heel mooi gezegd!!
Het leven is een strijd, voor de 1ne zwaarder dan voor de andere..
Ieder gaat deze strijd aan op zijn/haar/hun manier en wat andere erover denken doet er totaal niet toe!!
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en kracht in jullie strijd!!
Door deze mooie en pakkende woorden begrijp ik nog meer wat een sterke vrouw je bent . En dit heeft me geraakt ook omdat ik weet dat het als vrouw en moeder soms moeilijk is om met je emoties om te gaan .Ik heb veel begrip voor jullie situatie en wens je bij deze heel veel sterkte toe!
Dikke helende kussen.
Jouw positieve vibes maken het verschil.
Stap ’s avonds hiermee en met een glimlach je bed in. Slaap zachter.
Uitgerust ben je zoveel meer waard vandaag!
Heel mooi geschreven, maar ook een heel mooie houding ten opzichte van de ziekte van je echtgenoot. Het is inderdaad niet iets waar je je voor moet schamen of waar je je voor moet wegsteken. Ongeacht de afloop van de ziekte blijft het belangrijk om van ieder moment waar dit mogelijk is te genieten. Doe je dit niet ga je hier achteraf spijt van krijgen.
Voel wat jij voelt.
Ween even veel als jij.
Kan het niet verwoorden
en uiten zoals jij.
Heel veel moed en liefde in jouw verdere leven,
want je moet er zijn voor je kinderen en je partner,
die nog veel meer weent dan jij.
An,
Niemand die dit meemaakt of heeft meegemaakt van dichtbij, weet hoe iemand zich voelt of ‘moet’ voelen. Ieder maakt voor zichzelf uit hoe hij/zij hier mee omgaat, hetzij in een hoekje kruipen, hetzij positief verder gaan. Ikzelf koos voor het tweede, wat niet wil zeggen dat ik ook al wel eens in een hoekje wou kruipen tijdens de chemokuur, maar ook na de behandeling. Nu nog altijd heb ik mijn rust nodig. Als je nog jonge kinderen hebt, moet je verder. Je bent dan de rots waarop ze moeten kunnen steunen., ook al is het niet altijd gemakkelijk. Maar die rots mag al eens brokkelen, ‘moet’ al eens brokkelen. Ik wens jullie heel veel moed en sterkte tijdens deze intense periode. En hoe jullie die beleven, daar heeft nu eens niemand zich mee te bemoeien. Je doet dat fantastisch en af en toe eens crashen hoort erbij. Dikke knuffel!