Onze Koters hebben bijna elke dag buitenspeeldag. Bij droog weer en temperaturen boven de 10°C, stormt Triple Trouble gezwind naar buiten voor pret in de gezonde buitenlucht. Zo ook vandaag. Zolang ze flink zijn mogen ze ravotten, kliederen en klodderen dat het een lieve lust is. Er is bijna niks wat een douche niet kan oplossen. Oh wacht…
Vandaag gingen ze samen mortel maken. Ze zochten een schaaltje, vulden het met aarde en water en roerden als gek. De keuken zag al gauw fris bruin, op de deuren zaten bruine kinderhandafdrukjes. Hun water kwamen ze immers telkens in de keuken halen. Nadat ze enkele kilo’s van die prut gemaakt hadden, kregen ze een waterverbod. Buiten was De Wederhelft gras aan het maaien zonder dat de zak aan de grasmaaier zat. Het vers gemaaide gras vloog dus letterlijk in het rond. Binnen was ik alvast aan de voorbereidingen voor het avondmaal begonnen. Als ik in de keuken met eten bezig ben, wil ik niet dat ze met zand en viezigheid komen rotzooien in de pompbak. Vandaar dus het waterverbod.
Ze speelden rustig buiten verder. Dacht ik. Ik had beter moeten weten want het was stil. Plots zag ik de oudste als een speer van de stal richting tuin stuiteren. Mijn intern alarm stond meteen in de hoogste fase. Stilletjes ging ik richting stal. Ik opende de deur en betrapte Miss H en Raketman op heterdaad. Hun kiepwagen zat vol… frituurolie. Ah ja mama want in mortel zit ook lijm hè en we krijgen van u geen water meer dus gebruiken we dat want dat is water en lijm in 1! Hoe cool is dat zeg :\
Om zulk een dosis oplossingsgericht denken met een creatieve toets kon ik me niet druk maken. Ik sommeerde hen naar buiten met een verbod om nog 1 voet binnen te zetten zonder dat ze het eerst aan me vroegen. Ze zaten namelijk van kop tot teen onder de frituurolie. Al wat met hun lichaam in aanraking kwam, veranderde in een permanent vettige toestand. Toen kregen ze het lumineuze idee om hun t-shirts uit te trekken. Mij niet gelaten, het was buiten warm genoeg. Ikke terug de keuken in.
Ik dacht bij mezelf dat ik nu alles wel gehad had voor vandaag. Nope, toch niet. 6 kinderoogjes werden zo groot als voetballen toen ze De Wederhelft in de mot kregen. Rond hem zat een groene waas van rondvliegend gras. De oogjes begonnen te blinken, hun mondhoeken krulden van oor tot oor. In een nanoseconde waren ze 5 are verder in het rondvliegende gras aan het rollen. Bij mezelf dacht ik ‘Aàààààààààhhhhhhhh!’ gevolgd door ‘ach ja, ze kunnen het maar beter ineens goed doen’.
In recordtempo veranderden ze van 3 blanke kindjes met blond haar en blauwe ogen in dit:
De Wederhelft was om te ontploffen na het debâcle met de frituurolie. Ik kon me er echt niet boos om maken. Hoogstens wenste ik hen op dat moment toe dat ze later gezegend worden met kinderen zoals henzelf. Weet je, dit is zoiets typisch hè. Je kan daar razend kwaad om zijn of je kan daar nuchter mee om gaan. Experimenteren hoort bij het opgroeien. Over 20 jaar zullen we lachend herinneringen ophalen à la ‘weet je nog toen jullie die frituurolie gevonden hadden om mortel mee te maken’ of ‘weet je nog toen Raketman besloot zich te verstoppen in het compostvat’…
Eén voor één droeg ik hen naar de douche zodat er in huis geen frietvetvoetjes van de achterdeur tot boven zouden staan. De stal en de veranda dweilde ik grondig zodat we onze nek niet breken als we daar passeren. Opgeruimd staat netjes. Maar ze moeten er geen gewoonte van maken 😉