Wie mij kent, weet dat ik vroeger een mager kind was. Ik mocht eten wat ik wilde, er kwam geen grammetje bij. Ik kon op iemands schoot gaan zitten als kind en betrokkene met blauwe plekken op zijn billen achterlaten, zo scherpe knoken had ik. Menig keer is mijn broer de kneukeldood gestorven. De tand des tijds en een kapotte schildklier hebben mijn metabolisme de afgelopen jaren overhoop gehaald. Ik ben geen dikke maar graatmager als toen zou ik mezelf toch ook niet bepaald noemen. Ik heb een normaal BMI van tussen de 20 en de 25. Toch voel ik me daar helemaal niet goed bij omdat ik tot mijn 25e onder de 20 zat. En me wel goed in mijn vel voelde, ik had géén eetstoornis.
De 4 kinderen die ik droeg en op de wereld zette, hebben op dat vlak mijn genen aan de dominante zijde zitten. Het zijn 4 magere tengels. Ze vreten ons de oren van de kop, de ene al meer dan de andere, en toch zie je ze niet lopen.
Onze dochter kreeg ooit op school een brief mee van het CLB waarin stond dat haar BMI te laag was. ‘Ondervoeding???’ Stond er fijntjes bij. Vorig jaar was ze nog een ukkie van 8 (ze moest het lezen ^^) en kon een kennis van ons, normaal gebouwd, met zijn 2 handen rond haar middel. Bij harde wind moet ze zich schrap zetten of ze valt om. Echt, ik schrok er zelf van toen ik dat enkele maanden geleden zag.
Als zoonlief (hij is nu een ukkie van 8 ^^) in ontbloot bovenlijf traint, kan je zijn ribben tellen. Als hij zijn buik dan nog eens intrekt, plakt die bijna tegen zijn rug. Zijn benen lijken fragiel als takjes. 2 jaar taekwondo zitten er echter nog steeds in gemetseld.
Onze 11-jarige zit in zijn pubergroei. ‘t Is genen dikke. Gisteren zei hij zelf: ‘Mama, wat zouden andere mensen niet denken als ze zien wat wij hier op een dag eten. Da’s toch echt wel veel hè en toch zijn we zo mager.’
Om maar te zeggen: de afgelopen jaren hebben we al één en ander te horen gekregen over de lichaamsbouw van onze kroost. Dat maakt de bezoekjes aan Kind en Gezin met onze jongste van bijna zeventien maanden soms lastig. Ze wegen het kind, kijken naar hun curves (broer zat altijd onder de laagste curve, de 2 anderen zo rond de onderste) en kijken me dan meewarig aan ”t Is niet gemakkelijk hè als je een moeilijke eter in huis hebt.’ Telkens bijt ik dan beleefd een stukje van mijn tong af. Want wie onze Mooie Meid kent, weet dat dat een afvalverwerkingsbedrijf op haar eigen is. Afgelopen weekend waren we op een feestje bij een kennis. De andere genodigden kenden haar naam niet maar vroeg een keer waar ‘Hàààmmmmmm’ was en iedereen wees de juiste kant op.
Onderstaand een overzichtje van wat ze op een normale dag eet in de crèche. Daarbij komt thuis nog haar ontbijt (een fles), ‘s avonds een dubbele boterham met beleg en een fles voor het slapengaan. Met het warme weer heeft ze tussendoor ook enkele bekers water gekregen (thuis toch, ik vermoed in de crèche ook).
Om maar te zeggen: beoordeel niemand op zijn of haar lichaamsbouw. Er zijn mensen die er alles voor zouden doen om wat gewicht te winnen en er niet in slagen. Omgekeerd zijn er ook velen die maar wat graag kilo’s zouden verliezen en daar niet in slagen. En tot welke categorie ze behoren, zie je niet aan hun buikomtrek. Wees lief voor elkaar.
Slecht leesbaar dus ik schrijf het even over:
9u30 kiwi
11u groentenpap op (kalfs, rode biet en aardappelen)
15u fruitpap op
15u45 2 bokes gegeten
