Vanavond mocht de dochter op bezoek bij de huisarts. Het arme kind zat al enkele dagen niet goed in haar vel en nu blijkt waarom: haar hoofd zit vol snot. In haar neus, in haar keel, achter haar trommelvliezen en in haar maag: snot, snot en nog eens snot. Het verklaart haar mindere eetlust van de afgelopen dagen ineens mee.
Zoals het gehoorzame burgers betaamt, waren we een kwartiertje te vroeg present. In de wachtzaal zat een gezin met 4 kleine kindjes. De oudste schat ik 6 à 7 jaar, de jongste was tussen 1 en 2 jaar. Daartussen zat nog een exemplaar van 5 en eentje van 3 à 4 jaar. Het waren beeldjes van kinderen. Elk van hen was in stilte met iets anders aan het spelen. De ouders zaten er bij en keken er naar. Als je 4 kinderen zo kan opvoeden dat je er ergens mee kan komen zonder dat je merkt dat ze er zijn kan ik maar 1 woord zeggen: wow!
Niet dat mijn Triple Trouble zulke amokmakers zijn hoor. Maar die komen geregeld iets vragen, iets vertellen, dan moeten ze eens naar toilet, dan zingen ze wat, enz. Het zijn nu eenmaal kinderen. De deur van het kabinet ging open. Het gezin mocht naar binnen gaan. De ouders gingen voorop. Mama had de kleinste op de arm en eentje aan de hand. Papa sommeerde de oudste om mee binnen te gaan. En de vijfjarige dochter? Die leek niet welkom. Ze keek stilletjes hoe de deur van het kabinet gesloten werd. Ik wist niet goed wat ik zag. Zij leek het gewend te zijn. Rustig kleurde ze verder.
Op één manier vind ik het ferm dat die ouders dochterlief zo vertrouwen dat ze alleen in de wachtzaal mag achter blijven. Zelf zou ik het niet over mijn hart kunnen krijgen. Wat als ze op verkenning gaat? Wat als ze ergens aan zit? Wat als ze buiten wandelt, de straat op? Of als er iemand binnen komt die het niet zo goed voor heeft met kleine kindjes? Ik ontfermde me over het meisje. Gaf mijn dochter van dezelfde leeftijd een duwtje in de rug om met dat meisje te gaan spelen. Het meisje keek me vragend aan.
Ze leek het te waarderen dat er een mevrouw was die haar in de gaten hield. Ze kleurde rustig verder. Af en toe keek ze even op om te zien wat ik aan het doen was. Nadien inspecteerde ze het andere speelgoed onder impuls van mijn dochter. Het meisje heeft geen enkele keer gelachen of geprobeerd te communiceren met mijn dochter. Toen de ouders weer buiten kwamen, maakte ze geen aanstalten om naar mama en papa te gaan. Dus maande papa haar aan om te maken dat ze bij de rest was. Samen gingen ze buiten. Ik bleef met een wrang gevoel achter…
Misschien ben ik een overbezorgde moederkloek. Da’s best mogelijk. Ik vind het straf dat je een kind van 5 alleen achterlaat in de wachtzaal waar constant volk in en uit loopt en waar de deur naar een drukke straat eenvoudig open gaat. We hebben een dik kwartier samen met het gezin in de wachtzaal gezeten. Geen enkele keer hebben ze contact gezocht met hun dochter. Al was het maar om te zeggen wat voor mooie tekening ze gemaakt had. Ik word daar triest van. Misschien zijn er goede redenen die het gedrag van dit gezin verklaren maar voor een buitenstaander als ondergetekende komt dit bizar over 🙁