10 jaar heeft het geduurd. 10 jaar heb ik het kunnen volhouden. En nu: fini!
Vanaf dat ik loslopend dna op deze wereld gezet heb, nu 10 jaar geleden, hadden onze kinderen de coolste mama ever. Hun mama was namelijk MegaMama. Als ik bij hen was, was ik een gewone mama zoals alle anderen. Maar op alle andere momenten hielp MegaMama haar collega met het belachelijk roze pakje om de wereld te vrijwaren van gespuis en addergebroed. Allez ja, ik vertelde hen dat en ze geloofden me. Naarmate de kindjes groter werden, evolueerde MegaMama mee.
Zagen ze me overdag geeuwen, dan wisten ze dat ik de voorbije nacht alweer enkele dieven in de cel had gesmeten. Was ik al eens te laat aan de schoolpoort, dan was het omdat ik nog gauw even een bom onschadelijk moest maken. En zo ging het maar door.
Ik had uiteraard een MegaMamaMobiel. Mijn blauwe Berlingo veranderde in een groene, blitse superheldenbolide als er een opdracht was voor MegaMama. Af en toe kwam MegaMama nog ter sprake maar het onderwerp kwam steeds minder aan bod. Ik was het zelfs al een beetje vergeten. Je zou voor minder met een huishouden als dat van ondergetekende.
Onlangs kocht ik een nieuwe wagen omdat mijn Berlingo me ferm op kosten begon te jagen. Hij was niet stuk maar men vond ook niet wat er dan wel met de stakkerd aan de hand was. Dus na 7 jaar deed ik mijn Berlingo weg en kwam er een nieuwe wagen in de plaats. Tijdens hun eerste ritje op de achterbank van mijn nieuwe wagen klonk het plots sip: ‘Maar mama, nu heb jij geen MegaMamaMobiel meer!’
Omdat ik hen niet depressief wilde maken, vertelde ik hen dan maar dat MegaMama haar cape aan de haak gehangen heeft. Gedaan met nachtelijke escapades en gevaarlijke truken. Vanaf nu ben ik een gewone mama die gewone dingen doet voor haar 4 kindjes. Hopelijk kunnen ze zich daar ook in vinden 🙂 Ergens op deze planeet zal er wel een gemotiveerde, energieke, jonge moeder met ambitie opstaan om mijn plaats in te nemen. Hoop ik.
Een mens moet soms wat doen om van een bepaald imago of van een superwezen af te geraken.