Met Triple Trouble in de auto staat er geregeld kindermuziek op. Ze beginnen (eindelijk) het gekweel van de Studio 100 – helden te ontgroeien. Sorry Gert. Gisteren stond één of ander album op met leuke liedjes voor kinderen. Eéntje er van was dit:
Net voordien hoorden ze één of andere cover van The Dalton Sisters. Met mijn vingers in mijn oren onderging ik deze aanslag op mijn trommelvliezen. Zij vonden het een übergeweldig nummer. Eindelijk was het gedaan, nu was het mijn tijd om gelukkig te zijn. En toen kwam het…
‘Mamàà, mogen we iets anders horen?’
– ‘Neenee mannekes, luister hier maar eens naar. Mama vindt dat een mooi liedje.’
De dochter van 6 die net kan lezen bekeek de display aandachtig. Het kind stond ergens op de laatste rij in haar neus te peuteren toen de diplomatie werd uitgedeeld.
‘Sèèèèg mama, daar staat 2003, dan is dat wel een oud liedje hoor!!!!! Wij waren toen nog niet eens geboren, weet je dat wel?’
Paf! Daar vloog mijn happy modus door het raam naar buiten. Ze maakte plaats voor een depressie. Nostalgie naar vroeger nam de overmacht. Dit is het, ik word oud. Dit liedje werd meer dan 10 jaar geleden geboren. Voor mij leek het alsof ik het enkele zomers geleden nog vrolijk mee kweelde. In de auto, raampje open, trendy zonnebril op mijn snoet en dan maar balken als de besten. Die van Idool hadden me toen nog niet ontdekt.
10 jaar geleden… Toen was er nog geen Wederhelft, geen Triple Trouble, een andere job, geen bijberoep, enz. Gewoon ik in mijn appartementje, mijn thuis. En wat genoot ik daar van!
Voor alle duidelijkheid: ik ben héél gelukkig met de verrijkingen in mijn leven die er nadien kwamen maar een mens mag al eens nostalgisch terugblikken hè 🙂