Iedere ouder twijfelt al eens aan zichzelf. Soms stel je jezelf in vraag. Doe ik het wel goed? Geef ik mijn kinderen genoeg aandacht? Mopper ik niet te vaak? Zien ze me graag? Ben ik een goede moeder? Ook als ik niet dagelijks op Facebook 3 statussen en 55 foto’s van mijn Ć¼bervrolijke kinderen post? Ook als ik niet elke dag een verhaaltje voor het slapengaan voorlees? Als ik niet dagelijks met hen knutsel en dans omdat ik bezig ben met het eten, de badjes en de bedjes? Zouden ze me dat kwalijk nemen? Hoe denken ze eigenlijk over me?
Op zulke momenten doet het deugd als iemand je een hart onder de riem steekt. Als een andere niet-perfecte ouder vertelt over zijn of haar flaters. Of over zijn of haar zwakke momenten. Het doet je beseffen dat je niet de enige bent die maar gewoon een mens is. Dat het niet erg is dat je al eens een mindere dag hebt. Zolang je daar open over communiceert met je kinderen, kunnen ze dat wel een beetje plaatsen. Die anekdotes van anderen, die bemoedigende schouderklopjes, die begripvolle blikken als je met tranen in je ogen vertelt dat je even niet meer wist van welk hout pijlen te maken… Die doen je beseffen dat je kinderen het nog niet zo slecht hebben. Dat er kinderen zijn die blij zouden zijn als ze alleen maar geen bedverhaaltje krijgen.
Toch blijft het vaak bij me knagen. De twijfels over mijn capaciteiten als ouder. Mijn verleden speelt daar een belangrijke rol in. Ik spreek daar eigenlijk zelden over. Maar als je onverwacht op 1 dag van de ene verrassing in de andere valt, dan zweef je. Vandaag waren er oudercontacten voor Miss H (2e kleuterklas) en Raketman (1e kleuterklas). Bij beide juffen verliet ik met opgeheven hoofd het klaslokaal. Fier als een gieter was ik op mijn kinderen. En ook een beetje op mezelf. En nee, ik schaam me niet om dat te zeggen.
Als je dan van je oudste nog dit op onder je neus geduwd krijgt, schiet je gemoed helemaal vol š
