Een paar weken geleden sprong een oude bekende nog eens binnen: varicella zoster. Hij had cadeautjes bij voor de kinderen. Ja, varicella zoster is een hij want het is een pain in the ass. De dochter kreeg een pakketje zona om februari mee te beginnen. Vandaag pakte Raketman zijn pakje uit: waterpokken. Kleine blaasjes veroveren heel zijn lichaam. Vanochtend waren het er hoop en al een dertigtal. Vanavond was het een veelvoud. Op de zotste plaatsen. Nu begrijp ik waarom hij het afgelopen weekend zo ellendig was dat ik hem op sommige momenten met plezier achter het behang geplakt zou hebben.
Hij is wat koortsig en heeft er wel last van. Gelukkig hebben we nog Perdolan in huis (Nurofen mag je niet geven aan een pokkenkind maar ik weet niet meer waarom). De Wederhelft en ik deden wat kunst- en vliegwerk met onze agenda’s om er voor te kunnen zorgen dat we deze week afwisselend bij de zieke zoon kunnen blijven. We hebben samen gespeeld, gesnoept en geflodderd om het leed te verzachten. Het is natuurlijk rot als je kind ziek is maar toch. Ik heb liever dat hij nu de waterpokken ondergaat dan dat hij het over pakweg twintig jaar over zich krijgt. Ik kreeg het als volwassene en ben daar toen toch niet goed van geweest.
Toch is het bizar hè. Als Triple Trouble onder hetzelfde dak vertoeft dan gaat het soms goed, soms leidt het tot oorlogen. Vandaag waren broer en zus amper 10 minuten de deur uit als Raketman al aan mijn mouw trok ‘Mama, wanneer komen broer en zus terug naar huis?’. Morgen entertaint De Wederhelft onze kleinste. Dat wordt een mannendagje vermoed ik. Iets met veel tv, snoep, sap en weinig activiteit. En dat ze groot gelijk hebben 😉
De Dochter had het weer ferm geregeld. Toen ik haar van school ging halen, zei ze apetrots: ‘Mama, ik heb tegen de juf van J gezegd dat hij een weekje niet naar school zal komen omdat hij waterpukkels heeft, oké?’