Of op zijn Vlaams: de schildklier.
Soms probeert je lichaam je iets te vertellen maar hoor je het niet. Of wil je het niet horen. In dat laatste geval: denk er aan dat elk lichaam een ingebouwde vrouwenpsyche heeft. Om het plat te zeggen: als je niet luistert naar je lichaam dan gaat het de aandachtshoer uithangen tot je van miserie wel luistert. Ik mag mezelf ervaringsdeskundige noemen.
De afgelopen maanden waren behoorlijk druk. Er was de verkoop van ons huis, de aankoop van een ander huis, de renovatieplannen, mijn hoofdberoep, mijn bijberoep, ons gezin, de politiek en zo kan ik nog enkele dingen opnoemen. Elk van die items vroeg mijn aandacht. Elk van die items kreeg ook mijn aandacht. Uiteraard. Néén, niet uiteraard! Ik nam veel hooi op mijn vork. Ik heb dat nooit erg gevonden omdat het allemaal dingen zijn die ik graag doe, waar ik me graag voor engageer. Ik voelde me goed, nam voldoende rust, zorgde dat ik fatsoenlijk bleef eten ook al had ik er soms de tijd niet voor. Niks aan de hand dus. Ik wist ook dat in januari de rust zou terugkeren. Nu dus.
En net nu zegt mijn lijf ‘fuck you, nu is het aan mij!’. Vorige week kreeg ik plots last van een tikker die op hol sloeg. Dat voelt vreemd aan. Ik besteedde er verder geen aandacht aan en zette mijn bezigheden voort. De dagen daarna kreeg ik last van benauwdheid en een verhoogde hartslag in rust. Tiens, zou er een verband zijn met de hoofdpijn die ik de laatste tijd heb? Ok lijf, je hebt mijn aandacht. Ik zal wel eens langs de huisdokter passeren.
Zo gezegd, zo gedaan. Bij de huisarts volgde een preek over oververmoeidheid en reserves die op zijn. Dat mijn lichaam me dat waarschijnlijk al langer probeert te zeggen maar dat ik het niet opmerkte. Oh en ook iets over een herstel van enkele màànden. Beuh. Hier doe ik niet aan mee. Geen aanstelleritis voor mij. Ik heb daar geen tijd voor! Een paar dagen vroeg mijn bed in en dan zal die vermoeidheid wel weer overwaaien.
Vandaag vergat ik al bijna te bellen voor de resultaten van het labo want voor de zekerheid had de dokter toch maar een bloedstaaltje genomen. Toen kwam de aap uit de mouw. De resultaten voor mijn schildklier zijn afwijkend. Niet acuut maar het mag toch ook niet genegeerd worden. Bam! Daar zit je dan met de telefoon in je hand dwaas voor je uit te staren. Qua wake-upcall kan dit voor mij tellen.
Vanaf volgende week wordt het hier wat rustiger. Dan ga ik orde op zaken stellen. Is het echt noodzakelijk dat ik én dit én dit én dit én dit doe of zijn er dingen die ik kan delegeren? Da’s geen gemakkelijke opgave voor een perfectionist. Let wel: ik geef geen enkele van mijn passies op. Noch mijn gezin, noch mijn hoofd- of bijberoep, noch mijn andere bezigheden. Wel probeer ik die dingen zo in elkaar te puzzelen dat de deadlines wat meer verspreid worden.
Voorts waak ik er terug wat meer over dat ik élke dag fruit eet. In mijn agenda wordt een vast tijdstip geblokkeerd waarop ik een wandelingetje maak. Gezelschap tijdens het wandelen is altijd welkom 😉