Die bedenking heb ik me de afgelopen weken al vaak gemaakt. Ik bedoel dat niet negatief hoor, integendeel. Er zijn zooooovéél dingen die we allemaal maar normaal vinden in ons leven. Er zijn ook zooooovéél unieke dingen die we niet eens opmerken. Waar we achteloos voorbij lopen of waar we onze schouders eens voor ophalen. Hetzelfde geldt voor onze medemens. Iedereen is op zijn of haar eigen manier uniek. Da’s een dooddoener waar je in het onderwijs en later in het beroepsleven te pas en te onpas mee om de oren geslagen wordt. Maar we nemen zelden de tijd om daar eens bij stil te staan.
Ik wil hier niet de moraalridder gaan spelen want ik zondig zelf ook tegen wat ik hier neerschrijf. Dat is me de laatste tijd pijnlijk duidelijk geworden in mijn naaste omgeving. Pijnlijk voor mezelf bedoel ik dan. Mijn echtgenoot en ik zijn gezegend met een goede gezondheid, we hebben beiden een goede job en we maakten 3 gezonde kinderen. Dat is op zich al een hele prestatie waar we dankbaar voor zijn.
Onze kinderen zijn onze hoogste prioriteit. Altijd. In alles wat we doen of laten houden we rekening met hen. Net als wij en net als ieder ander mens hebben ze hun kleine kantjes en hun talenten. Niks speciaals dus. Nu blijkt langzaam maar zeker dat ze wel speciaal zijn. Wij hebben het alleen nooit gezien. Omdat we geen echte vergelijkingspunten hadden. Als ouder heb je altijd de neiging om je kinderen met elkaar te vergelijken. Dat doen wij ook geregeld. We kennen hen van binnen en van buiten. We kennen hun onderlinge gelijkenissen en hun verschilpunten.
Maar wat we niet kenden waren de verschilpunten die er waren ten opzichte van hun leeftijdsgenootjes. Dankzij de school komen die nu bovendrijven. Dit verhaal wordt binnenkort nog vervolgd hoor, ik blijf er nu nog wat vaag over tot we duidelijkheid hebben. Maar tijdens zulke gesprekken met leerkrachten en met het CLB over je kroost, besef je pas wat je nooit zag. Wat je niet genoeg erkende omdat je niet wist dat het er was. Hoe frustrerend moet het voor die hummeltjes soms niet geweest zijn als wij in onze onwetendheid verkeerd reageerden op bepaald gedrag of op sommige vragen? Hoe onbegrepen zouden ze zich soms gevoeld hebben? Beseffen ze zelf wel over welke talenten ze beschikken?
Je overloopt de afgelopen jaren en realiseert je plots ‘ah ja, toen was er dit’ of ’tiens, dat zal toen waarschijnlijk een signaal geweest zijn’ enz. Maar we wisten het niet dus we zagen het niet. En we deden er bijgevolg niets mee. Ik heb het gevoel dat ik daardoor wat tekort geschoten ben in mijn rol als moeder. Al bij al valt de schade goed mee en blijkt dat we het tot nu toe zeker niet slecht gedaan hebben maar het knaagt toch. Had ik het eerder geweten dan had ik dit of dat anders kunnen doen. Ach ja… Ze weten dat we hen graag zien en dat ze bij ons met hun verzuchtingen terecht kunnen en da’s al veel waard. De rest komt wel goed. Ik heb daar alle vertrouwen in. En we hebben ons best gedaan. Dat zullen we ook blijven doen.
