Ik heb zo een soulmate die soms nog zotter is dan ik. Onze zoontjes ontmoetten elkaar in een ver verleden bij de onthaalmoeder en sindsdien zijn ze beste vrienden. Wij dus ook 🙂 Omdat verhuizen van de ene koopwoning naar de andere nog niet hectisch genoeg is, besloot ze me mee te sleuren naar een lezing. Een lezing!
Ik liet de dozen een avondje voor wat ze waren en ging met haar op pad. We zouden eens gaan luisteren naar een dame die ons alles zou vertellen over hoogsensitiviteit bij kinderen. Hoogsensitiviteit is iets wat in de familiale genen blijkt te zitten. Ik weet dat nog niet zo lang, maar sinds een familielid het me vertelde, begrijp ik een aantal dingen wel beter. Blijkbaar heb ik dit geschenk ook doorgegeven aan enkele telgen uit mijn kroost. Hoog tijd dus om me eens te verdiepen in hoogsensitiviteit bij kinderen. Zelfde verhaal bij de soulmate overigens.
Zoals het hoort, arriveerden we fashionably late. Omdat wij helemaal het type zijn dat aan cultuur doet en voordrachten bijwoont dat het een lieve lust is *kuch*, vonden we dat we ons dat konden permitteren. Allez ja… Als je keuken er uit ziet zoals Normandië ergens nadat er daar een paar man met de boot arriveerde, dan heb je je autosleutels niet meteen gevonden. Die verhuis ook, tsss.
Wij de zaal in. Net zoals in onze schooltijd ploften we netjes ergens achteraan op een stoeltje. De inleiding was net afgerond dus het echte werk kon beginnen. We zaten gespannen te wachten op het tipje van onze stoel met pen en papier in de aanslag. Want we zouden ijverig alle tips en tricks gaan noteren die we meekregen van deze bekwame spreekster. En dan zouden we weten hoe we onze zonen de beste opvoeding ooit kunnen geven. En we zouden al die tips ook doorgeven aan de school en bij uitbreiding aan de ganse vriendenkring zodat iedereen weet hoe ze onze gasten moet aanpakken. Wij zagen het misschien een beetje groots, ik geef het toe.
En toen begon de mevrouw te babbelen. Een onzeker, krakend stemmetje probeerde de zaal te vullen. Deze stem paste helemaal niet bij de dame die vooraan stond. Zij is een expert in de materie, ze staat er mee op en gaat er mee slapen. Ze is nog eens ervaringsdeskundige ook dus ze weet helemaal waarover ze spreekt. En toch kon ze het publiek maar matig boeien. De zaal was gevuld met nieuwsgierige mama’s. Hier en daar zat naast een dame een man met een lang gezicht. Die had net ontdekt dat zijn smartphone waardeloos was in de betonnen zaal waar ze ons in stopten.
En plots… Durfde een man het aan een vraag te stellen. De onverlaat had al slechte punten gescoord door laattijdig binnen te komen. Hij zat helemaal alleen achteraan. Vermoedelijk werd hij naar de lezing gestuurd door zijn partner of zijn mama. Hij was niet echt overtuigd van de materie die hier behandeld werd. Hij werd netjes op zijn plaats gezet door mevrouw de spreekster. Toch nog wat ambiance.
Met gefronste wenkbrauwen bekeken de soulmate en ik elkaar. Dit is het niet. Hier gaan we niet horen wat we willen horen. Die mevrouw vooraan kent ongetwijfeld veel over hoogsensitiviteit, dat geloof ik oprecht. Maar ze kan het niet overbrengen. Dan schakel ik liever over naar plan B in plaats van een avond te verdoen. Plan B is eens te rade gaan bij mijnheer Google en enkele mama’s die ook vertrouwd zijn met het onderwerp.
Tijd om efficiënt te handelen en onze tijdsbesteding nuttig te houden. We vluchten de zaal uit en rijden naar een gezellig cafeetje om na te praten over het onderwerp. We besluiten met de wijsheid dat we het eigenlijk zo slecht nog niet doen. We houden rekening waar mogelijk met het gegeven hoogsensitiviteit. We zorgen dat onze zonen leren hun gevoelens te verwoorden en assertief te denken en te handelen. We stimuleren hen om dit ook te oefenen. Ze gaan er komen, die mannen van ons.Onze toekomstige schoondochters of -zonen zullen ons later dankbaar zijn 🙂