Gisteren was er een leuke girls night out. Met 2 toffe madammen mocht ik mee naar Heistival in Heist-oep-den-Baareg. Mooi meegenomen was dat het een gratis festivalletje is en dat The Scabs er ook hun snoet lieten zien. De dames in kwestie bleken onderling veel gelijkenissen te vertonen, we konden gemakkelijk zussen zijn van elkaar.
Waarom ik dat denk en waarom me dat opvalt? Omdat ons ras dun gezaaid is. Zelfs in deze eenentwintigste eeuw. Ja we zijn vrouwen en ja, we zien onze kinderen graag en ja, we zouden alles voor hen doen. Maar we zijn ook vrouwen die vrij in het leven willen staan, die zich niet opsluiten en isoleren, die niet alles opofferen voor hun kind of gezin. En dat doen we niet omdat we egoïstisch zijn, maar omdat we dat nodig hebben.
We voelen ons daar niet schuldig om, waarom zouden we? Waar zijn onze naasten het meest mee gebaat? Met een sikkeneurig kreng dat thuis tegen de muren oploopt of met een mama/partner die zich goed voelt in haar vel en dat ook uitstraalt? Wij hebben gisteren samen een fantastisch leuke avond gehad, we hebben veel gebabbeld en gezongen, veel gelachen en plezier gemaakt en vervolgens zijn we moe maar tevreden braafjes terug naar huis gegaan. Zo mooi kan het leven zijn. Het is wat je er zelf van maakt.
Getrouwd zijn en moeder zijn staat niet gelijk aan alles opgeven en een sloor worden. Ik druk het nogal cru uit maar dat heeft een reden. Ik krijg de vliegende tering van vrouwen die naar school gaan, een toffe job vinden, trouwen, kinderen krijgen en dan veranderen in Assepoester. De versie van Assepoester zoals ze in het begin van het sprookje is: niet buiten komen, wassen en plassen en that’s it. Vooral over niks kunnen meepraten en alleen maar oog hebben voor je kookpotten, je stofvod en je kroost. Alle respect voor hun keuze, ik zou het niet kunnen. Ik meen het, ik respecteer dat echt. Maar aanvaard alsjeblieft ook dat er andere vrouwen bestaan in plaats van hen met de grond gelijk te maken.
Op verschillende fora heerst al jaren een discussie tussen thuisblijvende mama’s en werkende mama’s. Ik blijf er bewust tussenuit. Respecteer dat iedereen anders is en laat mekaar gewoon doen. Met dat eeuwige gehakketak is niemand gebaat. Let wel: ik wil hier niemand aanvallen hoor. Ik krijg er gewoon vaak grijze haren van als ik dergelijke discussies hoor of lees. En na een avondje met gelijkgestemde zielen besloot ik er eens iets over te tokkelen. Nèh, het moest er even uit 😉