Hey bomma, bomsie, kungfubomsie,
Sinds corona je wegnam, neem je de telefoon niet meer op dus schrijf ik je een verjaardagsbrief. Hoe gaat het met jou? Amuseer je je daarboven wat? Zet je het kot niet te vaak op stelten? De rijstpap nog niet beu gegeten met je gouden lepeltje?
Ik kom jou en bompa af en toe nog bezoeken, weet je dat? Ook al is er geen graf, zelfs geen gedenksteen. Ik weet nog precies waar jullie assen uitgestrooid werden. Daar ga ik dan telkens even gehurkt zitten voor een babbeltje.
Je weet dat je altijd bij me bent maar sinds kort nog net iets meer dan anders. Mijn puberende dochter wilde haarlak om haar blonde lokken wat in bedwang te houden. Zo gezegd, zo gedaan, ik kocht haarlak voor haar… En gebruikte die zaterdag stiekem zelf toen ik ‘s avonds naar een etentje ging. In de badkamer sprayde ik er op los, denkend dat ik nu eindelijk eens met het kapsel van een filmster zou buiten komen.
Iets overviel me waar ik de vinger niet op kon leggen. Ja, ‘t was goeie haarlak en oh die rook eigenlijk wel lekker. Pas toen ik weer beneden kwam, sloeg het besef me vol in mijn gezicht. Ik kocht jouw haarlak. De geur katapulteerde me terug naar de jaren ’80 en ’90. De gouden bus die vroeger op je ladenkast bij de spiegel op je slaapkamer stond te blinken. De gouden bus die ik vroeger stiekem zelf gebruikte wanneer ik weer eens mocht komen logeren. De geur die ik rook als ik naast je zat in de kerk of in de kapel van het militair domein. Of als ik je tegen kwam op de markt. Toen je ons feliciteerde met ons huwelijk. Toen je me in de kraamkliniek kwam bezoeken en je achterkleinzoon in je armen nam. In zoveel kleine dagdagelijkse gebeurtenissen was die geur er telkens bij.
Eerst deed het pijn, maar al snel kon ik niet anders dan glimlachen. Want nu was je echt bij mij, ik kon je ruiken. In de auto, in het restaurant, later thuis in de zetel. Heel de tijd hing je rond mijn hoofd. Bij elke beweging die ik maakte, ademde ik heel goed in en dacht aan jou. En dat allemaal dankzij een onnozele bus haarlak. Er stonden misschien 20 verschillende soorten haarlak in de winkel, maar onbewust kocht ik net die bus en geen andere.
We vergeten je hier niet bomma, nu niet en nooit niet. En met plezier gebruik ik nu wat vaker haarlak…
Verjaar gelukkig, vier’em goed. Dat doen wij hier ook. Met een pateeke. En braaf zijn daarboven hè, dat we geen klachten horen!
